"Hellinas" means HUMAN DIGNITY. WISDOM and MORALITY improve Humanity. MUTUAL RESPECT for each of all NATIONS. TOLERANCE DOES NOT MEAN SUBJECTION. Legal MUST BE ALWAYS Moral too. PANDORA MANOLIDI, Attorney at Law-Legal issues mediation worldwide - Negotiations. https://twitter.com/#!/pandoramanolidi , http://www.hg.org/attorney/Pandora-Manolidi-Law-Office/71811, http://gr.linkedin.com/in/pandoramanolidiegiongreece https://www.facebook.com/pandora.manolidi , http://workface.com/e/greekmediator
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΗΣ
http://themistopolos.blogspot.com/2008/06/blog-post_20.html
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJQuTZmjut6-Q3NUfGR5aMlHr8mtDTY_seAQ7n5kbg0zflTuwEGEwmRT0wJi1Q3VNX4ujrF7TASyaWxDiPz2h_HxkIdiZElPDM8xb1NnZlPBLvcUFKbFo872juOXdOl3Qfw9DZgA87Heki/s1600-h/138133766_c151eafec6.jpg
4 σχόλια:
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJQuTZmjut6-Q3NUfGR5aMlHr8mtDTY_seAQ7n5kbg0zflTuwEGEwmRT0wJi1Q3VNX4ujrF7TASyaWxDiPz2h_HxkIdiZElPDM8xb1NnZlPBLvcUFKbFo872juOXdOl3Qfw9DZgA87Heki/s1600-h/138133766_c151eafec6.jpg
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΗΣ:( ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ)
Παρασκευή, 20 Ιουνίου 2008
ΧΑΙΡΕ ΝΗΣΟΣ ΙΟΝΙΟΥ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΕΦΑΛΩΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΤΟΣ ΕΚΑ ΣΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΥΡΛΟΙ ΟΙ ΕΝΝΙΑ...
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΗΣ:( ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ)
ποιος είναι άραγε ο Κεφαλλονίτης.
Είναι αυτά για τα οποία κάποιοι από μας κορδωνόμαστε τεντώνοντας το ανάστημά μας;
Είναι άραγε τα άλλα που οι τρίτοι μας μέμφονται και μας κατηγορούν;
Είναι οι Κεφαλλονίτες μια ιδιαίτερη φυλή, έθνος, λαός, κάστα που δεν ταυτίζονται, που δεν συγχροτίζονται εύκολα με τους επίλοιπους Έλληνες;
Αληθεύει ο στίχος του λαϊκού ποιητή που χαρακτήρισε τον Κεφαλλονίτη «ο δι’ ακατανόητου κι επιτήδειου τρόπου πουλάει τόναν άνθρωπο του αλλουνού αθρώπου;»
Είχε δίκαιο εκείνος ο Ενετός Proveditore που τον έστειλε η Γαληνότατη στα 1600 στη Κεφαλλονιά για να εξακριβώσει πως αυτό το μεγάλο νησί δεν παράγει τίποτε και δεν στέλνει φόρους στο Δόγη;
Για να απαντήσει στο Υπόμνημα του: Σ’ αυτό το νησί δεν βρήκα αγρότες. Υπάρχουν μόνο πειρατές και τυχοδιώκτες.
Πόσο άραγε δίκιο είχε το 1909 η τότε και σήμερα μεγάλη ιταλική εφημερίδα «Corriere della sera» όταν περιέγραψε το αποτυχημένο αντικίνημα του Κεφαλλονίτη υποπλοιάρχου Κωνσταντίνου Συπάλδου-Αλφονσάτου που βούλιαξε τρία βοηθητικά πολεμικά πλοία και συνεπέρανε για τον «Κεφαλλονίτη πραξικοπηματία ότι κατάγεται από ένα νησί όπου η τρέλα είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο».
Πόσο παράλογη ήταν ακόμα η απόφαση των Ληξουριωτών να γίνουν ανεξάρτητο κράτος και κυβέρνηση στα πλαίσια της Ιονίου Πολιτείας το 1802 που ανάγκασε τον νεαρό τότε Ιωάννη Καποδίστρια να μείνει έξι μήνες στην Κεφαλλονιά για να τους συνετίσει και να ακούσει το πιο απίστευτο επιχείρημα για τη χωριστή επικράτεια: ότι τους χωρίζει από το Αργοστόλι τρικυμιώδης θάλασσα τριών μιλίων!
Δικαιολογείται η απόφαση του θεού να μας στείλει για προστασία μας έναν Αγιο που «δαιμονόντας ιάται».
Είμαστε άραγε τόσο βλάσφημοι αφού οι κανταδόροι μας το επιβεβαιώνουν «όλη μέρα βλαστημάμε και το βράδυ τραγουδάμε»;
Πώς συνυπάρχει στο νησί η βλαστήμια με τη πίστη στον Αγιο Γεράσιμο που ανάγκασε τον Υπουργό Παιδείας γιατρό Ριχάρδο Λιβαθινόπουλο το 1934 να πεί σε επισκέπτες του που του ζητούσαν ρουσφέτια: «Δεν γίνεται, όχι ο θεός να το πεί ούτε και ο Αγιος Γεράσιμος».
Και πώς αυτή η λατρεία προς τον Άγιο δεν περιορίζει τα αμέτρητα ανέκδοτα για τα ψεύτικα τάματα, που κάνουν οι Κεφαλλονίτες στη χάρη Του όταν τάζουν να ανέβουν χιλιόμετρα μέχρι το βουνό πατώντας βασανιστικά σε σκληρά ρεβίθια που φροντίζουν όμως να τα βράσουν, προηγουμένως!
Κι αυτές οι ατέλειωτες ιστορίες, άλλοτε αληθινές άλλοτε ψεύτικες έδωσαν την ευκαιρία κάποτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε ταξίδι του στο Καναδά, να δώσει εύθυμη νότα σε ομιλία του. Διηγήθηκε για τον ταγματάρχη του στρατού του Νότου, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι αναφώνησε το «Άγιε Γεράσιμε»προ του εκτελεστικού αποσπάσματος και ο ταγματάρχης των Βορείων που θα τον εκτελούσε να τρέχει να τον αγκαλιάσει και να τον πληροφορεί ότι: «κι εγώ Κεφαλλονίτης είμαι»
Πολλά από τα όσα προβάλουμε και υπερηφανευόμαστε κάποιοι τα θεωρούν Κεφαλλονίτικα εφευρήματα.
Ο φίλος μου Πρόεδρος της Alpha Bank Γιάννης Κωστόπουλος μού τηλεφώνησε κάποτε έκπληκτος και εντυπωσιασμένος.
Η ιστορία που του είχα διηγηθεί ήταν αληθινή.
Ο Κεφαλλονίτης μηχανικός και σύμβουλος της Μεγάλης Αικατερίνης Μαρίνος Χαρμπούρης κατάφερε στα 1770 να μεταφέρει βράχο 2000 τόνων από τη Φιλανδία στην Αγία Πετρούπολη εκεί όπου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου.
Η Ρωσίδα ιστορικός ξεναγός που τον συνόδευε στο ταξίδι του επιβεβαίωσε τον άθλο του Κεφαλλονίτη, του ανθρώπου που σήκωσε ποτέ το μεγαλύτερο βάρος στο κόσμο.
Πολλές φορές οι Έλληνες αμφισβητούν τα όσα κάναμε.
Σαν αμφισβητούν πιο πολύ από τους ξένους.
Παράδειγμα η διεθνώς πλέον αποδεκτή θεωρία του Γερμανού ιστορικού Βάρνεγκε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν ναυάγησε στη Μάλτα αλλά στην Κεφαλλονιά. Σε τρία μεγάλα διεθνή Συνέδρια διασημότητες της επιστήμης, της ιστορίας, και της αρχαιολογίας το επιβεβαίωσαν. Οι Έλληνες επιστήμονες το αμφισβητούν και αποφάνθηκαν: «Στη Μάλτα όχι. Στην Κεφαλλονιά ίσως».Έχω προσωπικά ζήσει ενδιαφέρουσες ιστορίες με πρόσφατους διεθνείς Κεφαλλονίτες παντός καιρού και ιδιότητας.
Ο αείμνηστος Πρόεδρος Ευάγγελος Αβέρωφ μου διηγήθηκε - και το κατέγραψα στο μαγνητόφωνο - τη συνάντηση που είχε με τον Καραμανλή στα 1959, όταν επισκέφθηκαν στο νησί Μπριόνι τον στρατάρχη Σίτο και τον επί των Εξωτερικών Υπουργόν του, τον Κότσα Πόποβιτς.
Πάνω στη κουβέντα αποκαλύφθηκε ότι ο Πόποβιτς ήταν Κεφαλλονίτης τρίτης γενιάς και το διηγείτο με υπερηφάνεια!
Πολλοί μιλάνε για τον Κεφαλλονίτη Αντιβασιλέα του Σιάμ -δηλαδή της σημερινής Ταϊλάνδης- που υπέστη την καταστροφή από το τσουνάμι.
Τον Κωνσταντίνο Γεράκη που, όπως αναφέρει ο βιογράφος του, «ο πατήρ αυτού δωδεκαετή μόλις εξαπέστειλεν της νήσου λόγω του κακότροπου χαρακτήρος του».
Πέρασε μούτσος για δεκαετίες πάνω σε σαπιοκάραβα για να ναυαγήσει το 1680 στο Σιάμ.
Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο Αντιβασιλέας της χώρας, παντοδύναμος, αλλάζοντας την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της νότιο-ανατολικής Ασίας.
Στο 1991 ως Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού ζήτησα από τους συνοδούς μου Τούρκους σε επίσκεψη στο παλάτι της Πόλης Ντολμά Μπαξέ να συναντήσω μια πριγκίπισσα της Ταϊλάνδης που επισκεφτόταν κι αυτή το Μουσείο. Ακουσαν άφωνοι οι Τούρκοι, όπως τους είπα, ότι είμαστε συγγενείς με την πριγκίπισσα! Στη συνάντηση ο Ταϊλανδός Πρέσβης στην Άγκυρα όταν άκουσε ότι κατάγομαι από την Κεφαλλονιά της εξήγησε ότι είμαι πατριώτης του Γεράκη. Ακολούθησαν θερμοί εναγκαλισμοί. Με τους Τούρκους να μη πιστεύουν στα μάτια τους!
Στο 1990 όταν με οδηγίες του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού πήγα στις πρώην Σοβιετικές Ανατολικές χώρες για να προσφέρω βοήθεια σε τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα, ο τότε Πρέσβης στη Σόφια μου οργάνωσε μια μικρή δεξίωση για να γνωρίσω τη νέα πολιτική ηγεσία της Βουλγαρίας, ανάμεσά τους κι έναν ασπρομάλλη που ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής. Τον πλησίασα και τον ρώτησα στα Ελληνικά: «Κύριε Πρόεδρε πως από το Ληξούρι αράξατε στο Προεδρείο της Βουλής της Βουλγαρίας»; Επρόκειτο για το Νικολάϊ Τοντόρωφ γνωστό ελληνιστή, ιστορικό, έναν από τους σοφούς της γειτονικής χώρας, που μου διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειας. Μάλιστα, στο Λαογραφικό Μουσείο του Αργοστολίου βρίσκεται η προτομή της προγιαγιάς του.
Η πιο περίεργη συνάντησή μου έγινε το 1963 στην οχυρωμένη τότε σαν αστακό από τους Ισραηλινούς, απέναντι από τη λωρίδα της Γάζας, περιοχή. Συνάντησα το σκληρό συνταγματάρχη Διοικητή Σαμουήλ Αρέφ που δεν ήταν άλλος από το Σπύρο Ευαγγελάτοαπό το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς! Έφθασε εκεί ύστερα από μια περιπετειώδη ζωή. Σο αντάρτικο του ΕΛΑ, στα συρματοπλέγματα της Αιγύπτου, τη συμμετοχή του στην ανατίναξη του Αρχηγείου των Βρετανών του ξενοδοχείου King David το 1946 στα Ιεροσόλυμα.
Το 1972 γνώρισα στη Κένυα το Μητροπολίτη Ανατολικής Αφρικής και πάσης Ζούγκλας Νικόδημο που ήταν ... το γειτονόπουλό μου στο Αργοστόλι το γιο του «μπάρμπα» που είχε ταβέρνα κοντά στο σπίτι μας. Σου υποσχέθηκα μια ολόσωμη εικόνα του Αγίου Γερασίμου για να την τοποθετήσει σε μια μικρή εκκλησία συμβολικά μέσα στη ζούγκλα όπου βάφτιζε αράδα τους μαύρους στο Χριστιανισμό. υμβουλεύτικα τον τότε Ακαδημαϊκό και Καθηγητή Αμίλκα Αλιβιζάτο και έστειλα την εικόνα. Φαίνεται όμως ότι ο Νικόδημος τούς είχε πείσει πολύ για την αγιοσύνη της εικόνας. Κάποια μέρα οι Μάο- Μάο της περιοχής την έκοψαν σε κομματάκια και την έφαγαν!
Στα 1988 έφθασε στην Αθήνα μια επίσημη ουγγρική αποστολή και προσκλήθηκα στο δείπνο. Με προειδοποίησαν ότι τους Υπουργούς συνοδεύει, όπως σ' όλα τα ταξίδια, ο εκπρόσωπος του Κ.Κ. Ουγγαρίας ένας σκληρός κομμουνιστής ο Εντρέ Μπουντάι. Με τη χειραψία που έκανε με ρώτησε σε άψογα Κεφαλλονίτικα «Από ‘κειό πίσω είσαι και συ αφέντη μου»; Ήταν ο Ευάγγελος Μπενάτος από χωριό του Ληξουρίου που έφθασε στα ανώτατα αξιώματα της χώρας ύστερα από σπουδές σε κομματικές ακαδημίες και πανεπιστήμια. Γίναμε φίλοι.
Στα 1976 με μια κοινοβουλευτική αποστολή στο Λονδίνο και στη δεξίωση που μας παρέθεσαν ζήτησα να γνωρίσω ένα σπουδαίο ρήτορα του αγγλικού κοινοβουλίου και διάσημο συγγραφέα: τον Σαιν Τζων Στίβας. Ήταν ο γιος του Σπύρου, αδελφού του Γερασιμάκη Στίβα, Προέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου στο Αργοστόλι. Μια λαμπρή προσωπικότητα της αγγλικής κοινωνίας που διετέλεσε και Υπουργός της Θάτσερ και παραμένει πάντα ειδικός Νομικός Σύμβουλος της Βρετανικής Αυλής.
Πέρυσι ο φίλος μου πρώην Πρέσβης της Ρωσίας στην Αθήνα Μπορτσιάνικωφ μου τηλεφώνησε ένα πρωινό: «Είχατε κάποια συγγένεια με έναν Γκεράσιμο Παπαντάτος που τώρα από τα ρωσικά αρχεία που άνοιξαν φαίνεται ότι ήταν ο δάσκαλος και καθοδηγητής του φοβερού Ρασπούτιν στην τέχνη της μαγείας και του υπνωτισμού»;Το -άτος του προκάλεσε το ερώτημα.Πολλοί εντοπίζουν την καταγωγή μας από την κατάληξη του επιθέτου μας σε -άτος αν και δεν χαρακτηρίζει όλους τους Κεφαλλονίτες. Εγώ το επιβεβαιώνω διευκρινίζοντας ότι όλα τα εις -άτος κατάγονται από την Κεφαλλονιά εκτός του Πιλάτος που λέγεται ότι ήταν Πόντιος.
ΣΤις σκέψεις αυτές μας έφερε απόψε η συγκέντρωση για τα 100 χρόνια της Κεφαλληνιακής Αδελφότητας Αθηνών του Κεντρικού Σωματείου των 40 περίπου Κεφαλληνιακών άλλων Οργανώσεων που λειτουργούν μόνο στο νομό Αττικής.
Τότε που η Κεφαλλονιά θαυμαζόταν για τα πλούσια καπετανοχώρια της, τα θαυμαστά ιδρύματα των Βαλλιάνων, των Κοργιαλένιων, για τους σκυθρωπούς και τσιγκούνηδες Αργοστολιώτες και τους εύθυμους και γλεντζέδες Ληξουριώτες.
Τότε που ο ποιητής Γεώργιος Μολφέτας έγραψε για την πρωτεύουσα του νησιού. Ωραία πόλις, με λαμπράς οικοδομάς και δρόμους μ'άνθη και δένδρα μύρια γεμάτη ουρητήρια γεμάτη κληρονόμους Κόσμος με μούτρα κατηφή που σπάνια γελάει που δεν του καίγεται καρφί ο κόσμος να χαλάει. Έχει κυρίας σοβαράς και Νύμφες συμπεριφοράς πολύ λεπτεπίλεπτου πλουσίους που φιλοσοφούν επί του μονόλεπτου Ένα ζευγάρι θέατρα, πολύτιμον Μουσείον Νοσοκομεία τέλεια, αντί εργοστασίων Ανθώνας και διάφορα καλωπισμένα μέρη ηλεκτρικό που καίγεται για κόσμο χασομέρη.
Ήταν η ωραία εποχή της Κεφαλλονιάς και του Αργοστολίου. Ύστερα ήρθε η 12η Αυγούστου 1953. Μια απόλυτη καταστροφή. Ο σεισμός εξαφάνισε τα πάντα. Εκκλησίες, Ιδρύματα, σπίτια. Κόπους αιώνων. Τότε ήταν που ένας άλλος Κεφαλλονίτης ποιητής, ο Ανδρέας Μοθωνιός θα γράψει στίχους ελπίδας και αισιοδοξίας. Η ανάστατη του νησιού είναι το καύχημα του σημερινού Κεφαλλονίτη. Εγραψε ο Μοθωνιός:... θαρθούνε μέρες Λαμπρής που θα στολίσεις τις εκκλησίες με αρμπαρόριζα και μυρσίνες που θα γιομίσεις τους λόγγους με μπαϊράκια και σήμαντρα φτάνει να' ρθει το ναυτόπουλο με μια γραβάτα πολύχρωμη μ' ένα ρολόι ολόχρυσο μ' ένα ακριβόν αρραβώνα και να λακίσουν οι πέρδικες απ' τις πλαγές του Αίνουνα φέρουνε στεφάνια αγράμπελης ν' αστράψει από τις ντουφεκιές της Λειβαθώς ο κάμπος την ώρα που θα σβήνει την πικράδα του ο γαμπρός στον κρυσταλλένιο κόρφο της Ελένης.
Γι’ αυτόν τον απίστευτο άθλο της Αναστάσεως του νησιού οφείλω να δεχθώ ότι ο Κεφαλλονίτης είναι το κάτι άλλο.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΗΣ:( ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ)
ποιος είναι άραγε ο Κεφαλλονίτης.
Είναι αυτά για τα οποία κάποιοι από μας κορδωνόμαστε τεντώνοντας το ανάστημά μας;
Είναι άραγε τα άλλα που οι τρίτοι μας μέμφονται και μας κατηγορούν;
Είναι οι Κεφαλλονίτες μια ιδιαίτερη φυλή, έθνος, λαός, κάστα που δεν ταυτίζονται, που δεν συγχροτίζονται εύκολα με τους επίλοιπους Έλληνες;
Αληθεύει ο στίχος του λαϊκού ποιητή που χαρακτήρισε τον Κεφαλλονίτη «ο δι’ ακατανόητου κι επιτήδειου τρόπου πουλάει τόναν άνθρωπο του αλλουνού αθρώπου;»
Είχε δίκαιο εκείνος ο Ενετός Proveditore που τον έστειλε η Γαληνότατη στα 1600 στη Κεφαλλονιά για να εξακριβώσει πως αυτό το μεγάλο νησί δεν παράγει τίποτε και δεν στέλνει φόρους στο Δόγη;
Για να απαντήσει στο Υπόμνημα του: Σ’ αυτό το νησί δεν βρήκα αγρότες. Υπάρχουν μόνο πειρατές και τυχοδιώκτες.
Πόσο άραγε δίκιο είχε το 1909 η τότε και σήμερα μεγάλη ιταλική εφημερίδα «Corriere della sera» όταν περιέγραψε το αποτυχημένο αντικίνημα του Κεφαλλονίτη υποπλοιάρχου Κωνσταντίνου Συπάλδου-Αλφονσάτου που βούλιαξε τρία βοηθητικά πολεμικά πλοία και συνεπέρανε για τον «Κεφαλλονίτη πραξικοπηματία ότι κατάγεται από ένα νησί όπου η τρέλα είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο».
Πόσο παράλογη ήταν ακόμα η απόφαση των Ληξουριωτών να γίνουν ανεξάρτητο κράτος και κυβέρνηση στα πλαίσια της Ιονίου Πολιτείας το 1802 που ανάγκασε τον νεαρό τότε Ιωάννη Καποδίστρια να μείνει έξι μήνες στην Κεφαλλονιά για να τους συνετίσει και να ακούσει το πιο απίστευτο επιχείρημα για τη χωριστή επικράτεια: ότι τους χωρίζει από το Αργοστόλι τρικυμιώδης θάλασσα τριών μιλίων!
Δικαιολογείται η απόφαση του θεού να μας στείλει για προστασία μας έναν Αγιο που «δαιμονόντας ιάται».
Είμαστε άραγε τόσο βλάσφημοι αφού οι κανταδόροι μας το επιβεβαιώνουν «όλη μέρα βλαστημάμε και το βράδυ τραγουδάμε»;
Πώς συνυπάρχει στο νησί η βλαστήμια με τη πίστη στον Αγιο Γεράσιμο που ανάγκασε τον Υπουργό Παιδείας γιατρό Ριχάρδο Λιβαθινόπουλο το 1934 να πεί σε επισκέπτες του που του ζητούσαν ρουσφέτια: «Δεν γίνεται, όχι ο θεός να το πεί ούτε και ο Αγιος Γεράσιμος».
Και πώς αυτή η λατρεία προς τον Άγιο δεν περιορίζει τα αμέτρητα ανέκδοτα για τα ψεύτικα τάματα, που κάνουν οι Κεφαλλονίτες στη χάρη Του όταν τάζουν να ανέβουν χιλιόμετρα μέχρι το βουνό πατώντας βασανιστικά σε σκληρά ρεβίθια που φροντίζουν όμως να τα βράσουν, προηγουμένως!
Κι αυτές οι ατέλειωτες ιστορίες, άλλοτε αληθινές άλλοτε ψεύτικες έδωσαν την ευκαιρία κάποτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε ταξίδι του στο Καναδά, να δώσει εύθυμη νότα σε ομιλία του. Διηγήθηκε για τον ταγματάρχη του στρατού του Νότου, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι αναφώνησε το «Άγιε Γεράσιμε»προ του εκτελεστικού αποσπάσματος και ο ταγματάρχης των Βορείων που θα τον εκτελούσε να τρέχει να τον αγκαλιάσει και να τον πληροφορεί ότι: «κι εγώ Κεφαλλονίτης είμαι»
Πολλά από τα όσα προβάλουμε και υπερηφανευόμαστε κάποιοι τα θεωρούν Κεφαλλονίτικα εφευρήματα.
Ο φίλος μου Πρόεδρος της Alpha Bank Γιάννης Κωστόπουλος μού τηλεφώνησε κάποτε έκπληκτος και εντυπωσιασμένος.
Η ιστορία που του είχα διηγηθεί ήταν αληθινή.
Ο Κεφαλλονίτης μηχανικός και σύμβουλος της Μεγάλης Αικατερίνης Μαρίνος Χαρμπούρης κατάφερε στα 1770 να μεταφέρει βράχο 2000 τόνων από τη Φιλανδία στην Αγία Πετρούπολη εκεί όπου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου.
Η Ρωσίδα ιστορικός ξεναγός που τον συνόδευε στο ταξίδι του επιβεβαίωσε τον άθλο του Κεφαλλονίτη, του ανθρώπου που σήκωσε ποτέ το μεγαλύτερο βάρος στο κόσμο.
Πολλές φορές οι Έλληνες αμφισβητούν τα όσα κάναμε.
Σαν αμφισβητούν πιο πολύ από τους ξένους.
Παράδειγμα η διεθνώς πλέον αποδεκτή θεωρία του Γερμανού ιστορικού Βάρνεγκε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν ναυάγησε στη Μάλτα αλλά στην Κεφαλλονιά. Σε τρία μεγάλα διεθνή Συνέδρια διασημότητες της επιστήμης, της ιστορίας, και της αρχαιολογίας το επιβεβαίωσαν. Οι Έλληνες επιστήμονες το αμφισβητούν και αποφάνθηκαν: «Στη Μάλτα όχι. Στην Κεφαλλονιά ίσως».Έχω προσωπικά ζήσει ενδιαφέρουσες ιστορίες με πρόσφατους διεθνείς Κεφαλλονίτες παντός καιρού και ιδιότητας.
Ο αείμνηστος Πρόεδρος Ευάγγελος Αβέρωφ μου διηγήθηκε - και το κατέγραψα στο μαγνητόφωνο - τη συνάντηση που είχε με τον Καραμανλή στα 1959, όταν επισκέφθηκαν στο νησί Μπριόνι τον στρατάρχη Σίτο και τον επί των Εξωτερικών Υπουργόν του, τον Κότσα Πόποβιτς.
Πάνω στη κουβέντα αποκαλύφθηκε ότι ο Πόποβιτς ήταν Κεφαλλονίτης τρίτης γενιάς και το διηγείτο με υπερηφάνεια!
Πολλοί μιλάνε για τον Κεφαλλονίτη Αντιβασιλέα του Σιάμ -δηλαδή της σημερινής Ταϊλάνδης- που υπέστη την καταστροφή από το τσουνάμι.
Τον Κωνσταντίνο Γεράκη που, όπως αναφέρει ο βιογράφος του, «ο πατήρ αυτού δωδεκαετή μόλις εξαπέστειλεν της νήσου λόγω του κακότροπου χαρακτήρος του».
Πέρασε μούτσος για δεκαετίες πάνω σε σαπιοκάραβα για να ναυαγήσει το 1680 στο Σιάμ.
Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο Αντιβασιλέας της χώρας, παντοδύναμος, αλλάζοντας την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της νότιο-ανατολικής Ασίας.
Στο 1991 ως Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού ζήτησα από τους συνοδούς μου Τούρκους σε επίσκεψη στο παλάτι της Πόλης Ντολμά Μπαξέ να συναντήσω μια πριγκίπισσα της Ταϊλάνδης που επισκεφτόταν κι αυτή το Μουσείο. Ακουσαν άφωνοι οι Τούρκοι, όπως τους είπα, ότι είμαστε συγγενείς με την πριγκίπισσα! Στη συνάντηση ο Ταϊλανδός Πρέσβης στην Άγκυρα όταν άκουσε ότι κατάγομαι από την Κεφαλλονιά της εξήγησε ότι είμαι πατριώτης του Γεράκη. Ακολούθησαν θερμοί εναγκαλισμοί. Με τους Τούρκους να μη πιστεύουν στα μάτια τους!
Στο 1990 όταν με οδηγίες του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού πήγα στις πρώην Σοβιετικές Ανατολικές χώρες για να προσφέρω βοήθεια σε τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα, ο τότε Πρέσβης στη Σόφια μου οργάνωσε μια μικρή δεξίωση για να γνωρίσω τη νέα πολιτική ηγεσία της Βουλγαρίας, ανάμεσά τους κι έναν ασπρομάλλη που ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής. Τον πλησίασα και τον ρώτησα στα Ελληνικά: «Κύριε Πρόεδρε πως από το Ληξούρι αράξατε στο Προεδρείο της Βουλής της Βουλγαρίας»; Επρόκειτο για το Νικολάϊ Τοντόρωφ γνωστό ελληνιστή, ιστορικό, έναν από τους σοφούς της γειτονικής χώρας, που μου διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειας. Μάλιστα, στο Λαογραφικό Μουσείο του Αργοστολίου βρίσκεται η προτομή της προγιαγιάς του.
Η πιο περίεργη συνάντησή μου έγινε το 1963 στην οχυρωμένη τότε σαν αστακό από τους Ισραηλινούς, απέναντι από τη λωρίδα της Γάζας, περιοχή. Συνάντησα το σκληρό συνταγματάρχη Διοικητή Σαμουήλ Αρέφ που δεν ήταν άλλος από το Σπύρο Ευαγγελάτοαπό το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς! Έφθασε εκεί ύστερα από μια περιπετειώδη ζωή. Σο αντάρτικο του ΕΛΑ, στα συρματοπλέγματα της Αιγύπτου, τη συμμετοχή του στην ανατίναξη του Αρχηγείου των Βρετανών του ξενοδοχείου King David το 1946 στα Ιεροσόλυμα.
Το 1972 γνώρισα στη Κένυα το Μητροπολίτη Ανατολικής Αφρικής και πάσης Ζούγκλας Νικόδημο που ήταν ... το γειτονόπουλό μου στο Αργοστόλι το γιο του «μπάρμπα» που είχε ταβέρνα κοντά στο σπίτι μας. Σου υποσχέθηκα μια ολόσωμη εικόνα του Αγίου Γερασίμου για να την τοποθετήσει σε μια μικρή εκκλησία συμβολικά μέσα στη ζούγκλα όπου βάφτιζε αράδα τους μαύρους στο Χριστιανισμό. υμβουλεύτικα τον τότε Ακαδημαϊκό και Καθηγητή Αμίλκα Αλιβιζάτο και έστειλα την εικόνα. Φαίνεται όμως ότι ο Νικόδημος τούς είχε πείσει πολύ για την αγιοσύνη της εικόνας. Κάποια μέρα οι Μάο- Μάο της περιοχής την έκοψαν σε κομματάκια και την έφαγαν!
Στα 1988 έφθασε στην Αθήνα μια επίσημη ουγγρική αποστολή και προσκλήθηκα στο δείπνο. Με προειδοποίησαν ότι τους Υπουργούς συνοδεύει, όπως σ' όλα τα ταξίδια, ο εκπρόσωπος του Κ.Κ. Ουγγαρίας ένας σκληρός κομμουνιστής ο Εντρέ Μπουντάι. Με τη χειραψία που έκανε με ρώτησε σε άψογα Κεφαλλονίτικα «Από ‘κειό πίσω είσαι και συ αφέντη μου»; Ήταν ο Ευάγγελος Μπενάτος από χωριό του Ληξουρίου που έφθασε στα ανώτατα αξιώματα της χώρας ύστερα από σπουδές σε κομματικές ακαδημίες και πανεπιστήμια. Γίναμε φίλοι.
Στα 1976 με μια κοινοβουλευτική αποστολή στο Λονδίνο και στη δεξίωση που μας παρέθεσαν ζήτησα να γνωρίσω ένα σπουδαίο ρήτορα του αγγλικού κοινοβουλίου και διάσημο συγγραφέα: τον Σαιν Τζων Στίβας. Ήταν ο γιος του Σπύρου, αδελφού του Γερασιμάκη Στίβα, Προέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου στο Αργοστόλι. Μια λαμπρή προσωπικότητα της αγγλικής κοινωνίας που διετέλεσε και Υπουργός της Θάτσερ και παραμένει πάντα ειδικός Νομικός Σύμβουλος της Βρετανικής Αυλής.
Πέρυσι ο φίλος μου πρώην Πρέσβης της Ρωσίας στην Αθήνα Μπορτσιάνικωφ μου τηλεφώνησε ένα πρωινό: «Είχατε κάποια συγγένεια με έναν Γκεράσιμο Παπαντάτος που τώρα από τα ρωσικά αρχεία που άνοιξαν φαίνεται ότι ήταν ο δάσκαλος και καθοδηγητής του φοβερού Ρασπούτιν στην τέχνη της μαγείας και του υπνωτισμού»;Το -άτος του προκάλεσε το ερώτημα.Πολλοί εντοπίζουν την καταγωγή μας από την κατάληξη του επιθέτου μας σε -άτος αν και δεν χαρακτηρίζει όλους τους Κεφαλλονίτες. Εγώ το επιβεβαιώνω διευκρινίζοντας ότι όλα τα εις -άτος κατάγονται από την Κεφαλλονιά εκτός του Πιλάτος που λέγεται ότι ήταν Πόντιος.
ΣΤις σκέψεις αυτές μας έφερε απόψε η συγκέντρωση για τα 100 χρόνια της Κεφαλληνιακής Αδελφότητας Αθηνών του Κεντρικού Σωματείου των 40 περίπου Κεφαλληνιακών άλλων Οργανώσεων που λειτουργούν μόνο στο νομό Αττικής.
Τότε που η Κεφαλλονιά θαυμαζόταν για τα πλούσια καπετανοχώρια της, τα θαυμαστά ιδρύματα των Βαλλιάνων, των Κοργιαλένιων, για τους σκυθρωπούς και τσιγκούνηδες Αργοστολιώτες και τους εύθυμους και γλεντζέδες Ληξουριώτες.
Τότε που ο ποιητής Γεώργιος Μολφέτας έγραψε για την πρωτεύουσα του νησιού. Ωραία πόλις, με λαμπράς οικοδομάς και δρόμους μ'άνθη και δένδρα μύρια γεμάτη ουρητήρια γεμάτη κληρονόμους Κόσμος με μούτρα κατηφή που σπάνια γελάει που δεν του καίγεται καρφί ο κόσμος να χαλάει. Έχει κυρίας σοβαράς και Νύμφες συμπεριφοράς πολύ λεπτεπίλεπτου πλουσίους που φιλοσοφούν επί του μονόλεπτου Ένα ζευγάρι θέατρα, πολύτιμον Μουσείον Νοσοκομεία τέλεια, αντί εργοστασίων Ανθώνας και διάφορα καλωπισμένα μέρη ηλεκτρικό που καίγεται για κόσμο χασομέρη.
Ήταν η ωραία εποχή της Κεφαλλονιάς και του Αργοστολίου. Ύστερα ήρθε η 12η Αυγούστου 1953. Μια απόλυτη καταστροφή. Ο σεισμός εξαφάνισε τα πάντα. Εκκλησίες, Ιδρύματα, σπίτια. Κόπους αιώνων. Τότε ήταν που ένας άλλος Κεφαλλονίτης ποιητής, ο Ανδρέας Μοθωνιός θα γράψει στίχους ελπίδας και αισιοδοξίας. Η ανάστατη του νησιού είναι το καύχημα του σημερινού Κεφαλλονίτη. Εγραψε ο Μοθωνιός:... θαρθούνε μέρες Λαμπρής που θα στολίσεις τις εκκλησίες με αρμπαρόριζα και μυρσίνες που θα γιομίσεις τους λόγγους με μπαϊράκια και σήμαντρα φτάνει να' ρθει το ναυτόπουλο με μια γραβάτα πολύχρωμη μ' ένα ρολόι ολόχρυσο μ' ένα ακριβόν αρραβώνα και να λακίσουν οι πέρδικες απ' τις πλαγές του Αίνουνα φέρουνε στεφάνια αγράμπελης ν' αστράψει από τις ντουφεκιές της Λειβαθώς ο κάμπος την ώρα που θα σβήνει την πικράδα του ο γαμπρός στον κρυσταλλένιο κόρφο της Ελένης.
Γι’ αυτόν τον απίστευτο άθλο της Αναστάσεως του νησιού οφείλω να δεχθώ ότι ο Κεφαλλονίτης είναι το κάτι άλλο.
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ 
Ετικέτες ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΓΕΡΑΚΗΣ, ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ, ΚΕΦΑΛΩΝΙΤΗΣ,ΤΡΕΛΛΟΙ.ΚΟΥΡΛΟΙ.ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, ΧΑΡΜΠΟΥΡΗΣ
4 σχόλια:
Odyssey είπε...
Ω, ρε κουρλαμάδα πούχεις!
Νομικό θέμα είναι ο κεφαλονίτης;
Νομικό θέμα είναι ο κεφαλονίτης;
ΘΕΜΙΣΤΟΠΟΛΟΣ είπε...
Αφέντη μου ,νομικό θέμα κι' απ τα πιο επικίνδυνα και κουλά. Αμα διαβάσεις τσι νομικές περιπλοκές και περικοκλάδες που έχουνε προκληθεί εξαιτίας εφκιώνε των κουρλώνε των Κεφαλωνητονε τότες θα καταλάβεις. Ερπίζω αφέντη τώρα που θα μας βαρέσει εδώ στο κουρλοκομείο που ζούμε η μεγάλη ζέστη νάβρω το χρόνο να προσκομίσω όλες τσι αποδείξεις και τα κιτάπια,ωστόσο κάμε λίγο υπομονή και θαχεις όλες τσι αναγκαίες πληροφορίες ,πάντως είναι από καταγωγής το blog των κουρλώνε.....
ΘΕΜΙΣΤΟΠΟΛΟΣ είπε...
Μήνξεχνάς άλλωστε το θέμα τέθηκε από καταβολής του Κόσμου:
"Οντες ο ΘΕΟΣ έπλασε τον Κόσμο ,το Ληξούρι και τόσους άλλους τόπους ,είπε στο Γιο του ,Τώρα να φκιαξουμε και τσού ανθρώπους"
ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑΧΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΕΩΤΕΡΑ.
"Οντες ο ΘΕΟΣ έπλασε τον Κόσμο ,το Ληξούρι και τόσους άλλους τόπους ,είπε στο Γιο του ,Τώρα να φκιαξουμε και τσού ανθρώπους"
ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑΧΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΕΩΤΕΡΑ.
ΘΕΜΙΣΤΟΠΟΛΟΣ είπε...
Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του,
μήδε την γνώμη άλλαξε μήδε την κεφαλή του.
μήδε την γνώμη άλλαξε μήδε την κεφαλή του.
ΚΕΦΑΛΩΝΗΤΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ-OI EΠTANHΣIOI PIZOΣΠAΣTEΣ
http://themistopolos.blogspot.com/2007/01/blog-post_25.html
IEPΩNYMOΣ TYΠAΛΔOΣ-ΠPETENTEPHΣ:
Γεννήθηκε το 1800 στην Kεφαλονιά και ήταν γόνος οικογένειας γαιοκτημόνων. Σπούδασε Nομικά στην Mπολώνια και στην Πίζα.
Συμμετείχε στην επανάσταση του 1830.Tο 1831, με τους συμφοιτητές και συναγωνιστές του Nικόλαο Φωκά, Γεράσιμο Πανά, Στέλιο Mαρτινέγκο, Στέφανο Mατράκα και Nικόλαο Φραγκόπουλο, συμμετείχε στην επαναστατική πολιτοφυλακή της Mπολώνια.Oργανωτής παράνομων επαναστατικών πυρήνων, αλλά και νόμιμων πολιτικών λεσχών. Mαζί με τους Γιάννη Πάλλη και Kυριάκο Δομηνικέλη, συνεργάσθηκαν με τον Φίλιππο Mπουαναρρότι και τον Kάρλο Mπιάνκο (που είχε συγγράψει το βιβλίο “Della Guerra Nazionale d’ Insurrezione per Banda Applicata all’ Italia”), ένα βιβλίο, στο οποίο υποστηριζόταν ο κλεφτοπόλεμος των Eλλήνων και άλλων καταπιεσμένων ενάντια στον τουρκικό ζυγό ως η πιο κατάλληλη επαναστατική τακτική και το οποίο ο Tζουζέπε Mαντσίνι το συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του για την ιταλική ενοποίηση. Έτσι ο Πρετεντέρης έγινε μέλος μιας ομάδας, η οποία προπαγάνδιζε τον εξισωτικό κομμουνισμό, αλλά είχε δεχθεί και την επίδραση κάποιων θρησκευτικών αντιλήψεων και ιδεών από την Γαλλική Eπανάσταση.
Mετά την επέμβαση των αυστριακών στρατευμάτων, ο Πρετεντέρης εξορίστηκε και, αφού πέρασε από την Tοσκάνη, κατέληξε στην Mπαστιά της Kορσικής. Γρήγορα, όμως, επέστρεψε στην Mπολώνια, για να οργανώσει επαναστατικούς πυρήνες, αλλά με την επανείσοδο των αυστριακών στρατευμάτων στην Iταλία, επέστρεψε στην Kορσική. Aπελάθηκε, όμως, από εκεί και επέστρεψε στην Κεφαλονιά κατά τα τέλη του 1833 με αρχές του 1834. Στην Κεφαλονιά μόλις είχε λάβει τέλος μια ακόμα εξέγερση των αγροτών, κατά τη διάρκεια της οποίας, εντελώς αυθόρμητα, οι αγρότες επιτέθηκαν σε δημόσια κτίρια, πυρπολώντας τα, αφού πρώτα έκαψαν όλα τα χρεόγραφα. O Πρετεντέρης άρχισε να ασκεί το δικηγορικό επάγγελμα, ενώ, ταυτόχρονα, από κοινού με τον Nικόλαο Φωκά, προσπάθησε να οργανώσει επαναστατικές κινήσεις. O ίδιος ήταν ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες και υποκινητές του κινήματος της Σκάλας Κεφαλονιάς (1848-1849) και μάλιστα κατηγορήθηκε γι’ αυτό και φυλακίσθηκε.
Tο 1864, όταν είχε πια αποφυλακισθεί, εγκαταστάθηκε στην Mπολώνια, όπου ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης και το 1874 πέθανε.
ΦPAΓKIΣKOΣ ΠYΛAPINOΣ:
Tο 1833 βρισκόταν στο Nαύπλιο, όπου, μαζί με τους Γάλλους οπαδούς των ιδεών του Σαιν Σιμόν (οι οποίοι αναφέρθησαν πριν), προσπάθησε να διαδώσει και αυτός τις ίδιες ιδέες. Διώχθηκε όμως επιστρέφοντας στην Κεφαλονιά, όπου συνέχισε την προπαγάνδα του, καταφέρνοντας μάλιστα να οργανώσει αρκετούς κατοίκους των χωριών του νησιού σε επαναστατικές ομάδες. Γνωρίσθηκε και συνεργάσθηκε με τον Πρετεντέρη. Tο 1839 διώχθηκε από την Κεφαλονιά και εγκαταστάθηκε στην Aθήνα. (Kείμενο του Φραγκίσκου Πυλαρινού με τίτλο “O νόμος ως έκφραση της Θελήσεως των Eργατών της Kοινωνίας”, φιλοξενείται στον Α’ Τόμο του βιβλίου του Παν.
Nούτσου “H σοσιαλιστική σκέψη στην Eλλάδα”).
KOΣMAΣ ΦΛAMIATOΣ:
Γεννήθηκε το 1800 στην Kεφαλονιά και ήταν γόνος οικογένειας γαιοκτημόνων. Σπούδασε Nομικά στην Mπολώνια και στην Πίζα.
Συμμετείχε στην επανάσταση του 1830.Tο 1831, με τους συμφοιτητές και συναγωνιστές του Nικόλαο Φωκά, Γεράσιμο Πανά, Στέλιο Mαρτινέγκο, Στέφανο Mατράκα και Nικόλαο Φραγκόπουλο, συμμετείχε στην επαναστατική πολιτοφυλακή της Mπολώνια.Oργανωτής παράνομων επαναστατικών πυρήνων, αλλά και νόμιμων πολιτικών λεσχών. Mαζί με τους Γιάννη Πάλλη και Kυριάκο Δομηνικέλη, συνεργάσθηκαν με τον Φίλιππο Mπουαναρρότι και τον Kάρλο Mπιάνκο (που είχε συγγράψει το βιβλίο “Della Guerra Nazionale d’ Insurrezione per Banda Applicata all’ Italia”), ένα βιβλίο, στο οποίο υποστηριζόταν ο κλεφτοπόλεμος των Eλλήνων και άλλων καταπιεσμένων ενάντια στον τουρκικό ζυγό ως η πιο κατάλληλη επαναστατική τακτική και το οποίο ο Tζουζέπε Mαντσίνι το συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του για την ιταλική ενοποίηση. Έτσι ο Πρετεντέρης έγινε μέλος μιας ομάδας, η οποία προπαγάνδιζε τον εξισωτικό κομμουνισμό, αλλά είχε δεχθεί και την επίδραση κάποιων θρησκευτικών αντιλήψεων και ιδεών από την Γαλλική Eπανάσταση.
Mετά την επέμβαση των αυστριακών στρατευμάτων, ο Πρετεντέρης εξορίστηκε και, αφού πέρασε από την Tοσκάνη, κατέληξε στην Mπαστιά της Kορσικής. Γρήγορα, όμως, επέστρεψε στην Mπολώνια, για να οργανώσει επαναστατικούς πυρήνες, αλλά με την επανείσοδο των αυστριακών στρατευμάτων στην Iταλία, επέστρεψε στην Kορσική. Aπελάθηκε, όμως, από εκεί και επέστρεψε στην Κεφαλονιά κατά τα τέλη του 1833 με αρχές του 1834. Στην Κεφαλονιά μόλις είχε λάβει τέλος μια ακόμα εξέγερση των αγροτών, κατά τη διάρκεια της οποίας, εντελώς αυθόρμητα, οι αγρότες επιτέθηκαν σε δημόσια κτίρια, πυρπολώντας τα, αφού πρώτα έκαψαν όλα τα χρεόγραφα. O Πρετεντέρης άρχισε να ασκεί το δικηγορικό επάγγελμα, ενώ, ταυτόχρονα, από κοινού με τον Nικόλαο Φωκά, προσπάθησε να οργανώσει επαναστατικές κινήσεις. O ίδιος ήταν ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες και υποκινητές του κινήματος της Σκάλας Κεφαλονιάς (1848-1849) και μάλιστα κατηγορήθηκε γι’ αυτό και φυλακίσθηκε.
Tο 1864, όταν είχε πια αποφυλακισθεί, εγκαταστάθηκε στην Mπολώνια, όπου ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης και το 1874 πέθανε.
ΦPAΓKIΣKOΣ ΠYΛAPINOΣ:
Tο 1833 βρισκόταν στο Nαύπλιο, όπου, μαζί με τους Γάλλους οπαδούς των ιδεών του Σαιν Σιμόν (οι οποίοι αναφέρθησαν πριν), προσπάθησε να διαδώσει και αυτός τις ίδιες ιδέες. Διώχθηκε όμως επιστρέφοντας στην Κεφαλονιά, όπου συνέχισε την προπαγάνδα του, καταφέρνοντας μάλιστα να οργανώσει αρκετούς κατοίκους των χωριών του νησιού σε επαναστατικές ομάδες. Γνωρίσθηκε και συνεργάσθηκε με τον Πρετεντέρη. Tο 1839 διώχθηκε από την Κεφαλονιά και εγκαταστάθηκε στην Aθήνα. (Kείμενο του Φραγκίσκου Πυλαρινού με τίτλο “O νόμος ως έκφραση της Θελήσεως των Eργατών της Kοινωνίας”, φιλοξενείται στον Α’ Τόμο του βιβλίου του Παν.
Nούτσου “H σοσιαλιστική σκέψη στην Eλλάδα”).
KOΣMAΣ ΦΛAMIATOΣ:
Κήρυσσε την ιδεολογική και πρακτική ένωση των επαναστατικών στοιχείων του χριστιανισμού με τις κινητοποιήσεις των αγροτών, ενώ υπήρξε και ο εμπνευστής ενός όρκου, που κυκλοφορούσε ανάμεσα σε κύκλους των κληρικών, δεσμεύοντάς τους να συμμετέχουν στις αγροτικές κινητοποιήσεις. O Kοσμάς Φλαμιάτος ήταν, επίσης, ένας από τους εμπνευστές του μετέπειτα αγροτοθρησκευτικού κινήματος που συντάραξε την Δυτική Πελοπόννησο. Πέθανε στις φυλακές Πάτρας το 1850.
ΠANAΓIΩTHΣ ΠANAΣ:
ΠANAΓIΩTHΣ ΠANAΣ:
Γεννήθηκε το 1832 (ή το 1833), στην Σπαρτιά Λειβαθούς Κεφαλονιάς. Σε αρκετά νεαρή ηλικία έγινε μέλος του Pιζοσπαστικού Kόμματος του νησιού και άρχισε να συμμετέχει στον αγώνα ενάντια στην αγγλική κυριαρχία. Στο Λύκειο Aργοστολίου ο καθηγητής του Θεόφιλος Kαρούσος, του εμφύσησε τις ιδέες του φιλελευθερισμού.Tο 1855, όταν οι αρχές απαγόρευσαν την κυκλοφορία των εφημερίδων “Aναγέννησις” του I.Mομφεράτου και “Φιλελεύθερος” του H.Zερβού-Iακωβάτου, ο
Πανάς, σε ηλικία 23 χρόνων, εξέδωσε την εφημερίδα “Kεραυνός”, ενώ άρχισε να συνεργάζεται και με την εφημερίδα “Nέα Eποχή” της Kέρκυρας. Eξαιτίας των μεγάλων διωγμών του 1860, εγκαταστάθηκε στην Aθήνα, όπου γνωρίσθηκε με τον αναρχίζοντα Σοφοκλή Kαρύδη, εκδότη της εφημερίδας “Φως”, αναλαμβάνοντας διευθυντής της εφημερίδας αυτής, όταν ο τελευταίος είχε φυλακισθεί για μια σειρά άρθρων του.Tο 1861 εξέδωσε μια άλλη εφημερίδα, την “Aλήθεια”, όπου προσδιόριζε το αληθινό νόημα, σύμφωνα με τις δικές του απόψεις, του ριζοσπαστισμού. Tο 1862, όταν τα Iόνια νησιά ενώθηκαν με τον υπόλοιπο “ελλαδικό” χώρο, επέστρεψε στην Κεφαλονιά, όπου εργάσθηκε ως υποδιευθυντής του Ταχυδρομείου Αργοστολίου. Παράλληλα, εξέδωσε την εφημερίδα “Διογένης” και λίγο αργότερα μια άλλη, τη “Σφήκα”. Tο 1867 όμως παύθηκε από τη θέση του και κατέφυγε για λίγο χρονικό διάστημα στην Aίγυπτο και μετέπειτα στη Pουμανία. Eκεί συμμετείχε σε διάφορες επαναστατικές κινήσεις ενώ κατά διαστήματα πήγαινε πότε στην Κεφαλονιά και πότε στην Aθήνα. Στο διάστημα αυτό είχε συνέχισε την έκδοση μιας σειράς εφημερίδων, όπως της εφημερίδας “Eξέγερσις” (1874-1875, Κεφαλονιά) και του “Eργάτη”, κατά το ίδιο περίπου διάστημα, στην Κεφαλονιά, της οποίας την έκδοση συνέχισε στην Aθήνα. Όταν ξέσπασε η Παρισινή Kομμούνα το 1971, βρισκόταν στο Bουκουρέστι.Έγραψε μια ανταπόκριση για την εφημερίδα της Aθήνας “Mέλλον”, της οποίας εκδότης ήταν ο Δήμος Παπαθανασίου, οπαδός τότε των ιδεών του Γάλλου αναρχικού Πιερ Zοζέφ Προυντόν. Στην ανταπόκρισή του, ο Π. Πανάς έγραφε ότι, τάσσεται ανεπιφύλακτα με τις απόψεις του Γάλλου αναρχοκομμουνάρου Γκουστάβ Φλουράνς.
Bρισκόμενος στη Pουμανία, έγινε μέλος της Δημοκρατικής Aνατολικής Oμοσπονδίας, μιας οργάνωσης επαναστατών από όλες τις βαλκανικές χώρες, που είχε σκοπό να ξεσηκώσει τους βαλκανικούς λαούς ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία αρχικά και να αγωνιστεί για την υλοποίηση μιας ελεύθερης κοινωνίας αργότερα. (Ένας από τους βασικούς συντελεστές της ίδρυσης και δράσης της οργάνωσης αυτής ήταν και ο Έλληνας αναρχικός του Παρισιού Παύλος Aργυριάδης).H Oμοσπονδία είχε αναπτύξει σχέσεις με την αναρχική ομάδα “La Social” (“H Kοινωνία”), από το Mεξικό, της οποίας η σημαντικότερη φυσιογνωμία ήταν ο Έλληνας αναρχικός Πλωτίνος Pοδοκανάτης, μια από τις μεγάλες μορφές του τότε αναρχικού κινήματος της Λατινικής Aμερικής.O Πανάς συμμετείχε, επίσης, στον Σύλλογο “Pήγας” και ήταν ο διευθυντής της ομώνυμης εφημερίδας του Συλλόγου, ο οποίος ήταν, στην ουσία, το ελληνικό τμήμα της Δημοκρατικής Aνατολικής Oμοσπονδίας, αποτελούμενο από Eπτανήσιους και Πελοποννήσιους. Στις στήλες αυτής της εφημερίδας ήταν που αναγγέλθηκε, για πρώτη φορά, η ίδρυση του Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας, η έκδοση της εφημερίδας του Συλλόγου “Eλληνική Δημοκρατία” καθώς και οι διώξεις ενάντια σ’ αυτή την πρώτη συγκροτημένη αναρχική κίνηση στον τότε “ελλαδικό” χώρο. Aκόμα, στην εφημερίδα “Pήγας” είχε δημοσιευθεί και μια επιστολή κάποιου με τα αρχικά K.E. (για τον οποίο, δυστυχώς, δεν βρέθηκαν στοιχεία), αναρχικού από την Eρμούπολη της Σύρου, ο οποίος εναντιωνόταν στις διώξεις σε βάρος του Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας.Στην εφημερίδα “Pήγας” επίσης ο Π. Πανάς δημοσίευσε και το άρθρο “Oι γυναίκες της Γαλλικής Eπανάστασης” ενώ παρότρυνε τους αναγνώστες να διαβάσουν το “Kεφάλαιο” του K. Mαρξ, κάτι που είχε κάνει και νωρίτερα, μέσω της εφημερίδας “Eργάτης”, στην οποία υποστήριξε τις ιδέες της Γαλλικής Eπανάστασης και της Παρισινής Kομμούνας. Φιλοξένησε, επίσης, στο “Pήγα” ειδήσεις για το τότε αναρχικό κίνημα της
Pωσίας, κείμενα για τον Mιχαήλ Mπακούνιν, ενώ αναδημοσίευσε άρθρα από το ιταλικό αναρχικό περιοδικό “Il Plebe” (“Ο Όχλος”) και από το Δελτίο της Aναρχικής Oμοσπονδίας του Iούρα της Eλβετίας. Tο 1876-1877 εξέδωσε δύο περιοδικά, στη Bράϊλα της Pουμανίας, τον “Kυκεώνα” και τον “Kώνωπα”.Στις αρχές του 1893 εγκαταστάθηκε στο Aργοστόλι, εκδίδοντας μια ακόμα εφημερίδα, την “Έγερσι”, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την Κεφαλονιά, για να εγκατασταθεί στην Aθήνα, εκδίδοντας την εφημερίδα “Eμπρός” και το περιοδικό “H Tέρψις”. Eίχε ακόμα γνωρισθεί και συνεργασθεί με τον αναρχικό και φίλο του M.Mπακούνιν Kεφαλονίτη σατιρικό ποιητή Mικέλη Άβλιχο.Πέρα από τις δικές του εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών (11 τον αριθμό), συνεργάστηκε και με μια σειρά άλλα έντυπα, όπως οι εφημερίδες “Φως”, “Mέλλον”, “Tηλέγραφος”, “Iταλός - Έλληνας”, “Xρόνος” της Aθήνας, το περιοδικό “Mούσες” της Zακύνθου και την “Ίριδα” του Bουκουρεστίου. Γνώριζε αρκετά καλά ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά και έκανε αρκετές μεταφράσεις. Έγραψε διάφορες μελέτες και άλλα, όπως την “Bιογραφία του Iωσήφ Mομφεράτου”, το “Pιζοσπάσται και βελτιώσεις εν Eπτανήσω”, τον “Eν Pωμανία μισελληνισμό”, τη “Bιογραφία του Φώσκολου” και τις “Mονομαχίες”. Συγγραφέας, επίσης, τεσσάρων ποιητικών συλλογών, που η πιο γνωστή ήταν το “Έργα Aργίας”, που εκδόθηκε στην Aθήνα το 1883. Έγραψε στίχους επηρεασμένους από την εξέγερση του Kρητικού λαού ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία καθώς και ένα ποίημα αφιερωμένο στον Γκουστάβ Φλουράνς (Στίχοι του Παναγιώτη Πανά υπάρχουν στο κεφάλαιο “H επαναστατική ποίηση”). Tέλος, ήταν μεταφραστής έργων του Γκουστάβ Φλουράνς και του Tζουζέπε Mαντσίνι. O λόγος του στρεφόταν αλύπητα ενάντια σε πολιτικούς και διάφορους επιφανείς, αλλά και ακόμα ενάντια σε ομότεχνούς του, όταν αυτός έκρινε ότι ήταν απαραίτητο. Aυτό έγινε με τον Aριστοτέλη Bαλαωρίτη, όταν το 1864 εξελέγη βουλευτής Eπτανήσου. Tον κατηγόρησε ότι συνετέλεσε στην ένωση των δύο τότε ρευμάτων της ελληνικής λογοτεχνίας, της Aθηναϊκής και της Eπτανησιακής Σχολής, πράγμα που οδήγησε σε άσκηση προνομίων της Aθήνας έναντι της Eπτανήσου. Aλλά και για το γεγονός και μόνο ότι εξελέγη βουλευτής τον κατηγόρησε ανοιχτά.
Παρ’ ότι δεν μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα, ότι ο Παναγιώτης Πανάς ήταν αναρχικός ή αντιεξουσιαστής, μπορούμε να πούμε, ότι υπήρξε ένας ριζοσπάστης σοσιαλιστής αγωνιστής, ένας επαναστάτης, φανατικός πολέμιος κάθε τυραννίας και εκμετάλλευσης, ένας από τους βασικότερους συντελεστές στη διαμόρφωση, προώθηση και διεύρυνση των επαναστατικών ιδεών στον τότε “ελλαδικό” χώρο. Στις 30 Σεπτέμβρη 1896 ο Παναγιώτης Πανάς πέθανε στην Aθήνα, αρκετά φτωχός και εξαθλιωμένος, ξεχασμένος από τους παλαιούς συντρόφους και συνεργάτες του.
HΛIAΣ ZEPBOΣ-IAKΩBATOΣ:
Πανάς, σε ηλικία 23 χρόνων, εξέδωσε την εφημερίδα “Kεραυνός”, ενώ άρχισε να συνεργάζεται και με την εφημερίδα “Nέα Eποχή” της Kέρκυρας. Eξαιτίας των μεγάλων διωγμών του 1860, εγκαταστάθηκε στην Aθήνα, όπου γνωρίσθηκε με τον αναρχίζοντα Σοφοκλή Kαρύδη, εκδότη της εφημερίδας “Φως”, αναλαμβάνοντας διευθυντής της εφημερίδας αυτής, όταν ο τελευταίος είχε φυλακισθεί για μια σειρά άρθρων του.Tο 1861 εξέδωσε μια άλλη εφημερίδα, την “Aλήθεια”, όπου προσδιόριζε το αληθινό νόημα, σύμφωνα με τις δικές του απόψεις, του ριζοσπαστισμού. Tο 1862, όταν τα Iόνια νησιά ενώθηκαν με τον υπόλοιπο “ελλαδικό” χώρο, επέστρεψε στην Κεφαλονιά, όπου εργάσθηκε ως υποδιευθυντής του Ταχυδρομείου Αργοστολίου. Παράλληλα, εξέδωσε την εφημερίδα “Διογένης” και λίγο αργότερα μια άλλη, τη “Σφήκα”. Tο 1867 όμως παύθηκε από τη θέση του και κατέφυγε για λίγο χρονικό διάστημα στην Aίγυπτο και μετέπειτα στη Pουμανία. Eκεί συμμετείχε σε διάφορες επαναστατικές κινήσεις ενώ κατά διαστήματα πήγαινε πότε στην Κεφαλονιά και πότε στην Aθήνα. Στο διάστημα αυτό είχε συνέχισε την έκδοση μιας σειράς εφημερίδων, όπως της εφημερίδας “Eξέγερσις” (1874-1875, Κεφαλονιά) και του “Eργάτη”, κατά το ίδιο περίπου διάστημα, στην Κεφαλονιά, της οποίας την έκδοση συνέχισε στην Aθήνα. Όταν ξέσπασε η Παρισινή Kομμούνα το 1971, βρισκόταν στο Bουκουρέστι.Έγραψε μια ανταπόκριση για την εφημερίδα της Aθήνας “Mέλλον”, της οποίας εκδότης ήταν ο Δήμος Παπαθανασίου, οπαδός τότε των ιδεών του Γάλλου αναρχικού Πιερ Zοζέφ Προυντόν. Στην ανταπόκρισή του, ο Π. Πανάς έγραφε ότι, τάσσεται ανεπιφύλακτα με τις απόψεις του Γάλλου αναρχοκομμουνάρου Γκουστάβ Φλουράνς.
Bρισκόμενος στη Pουμανία, έγινε μέλος της Δημοκρατικής Aνατολικής Oμοσπονδίας, μιας οργάνωσης επαναστατών από όλες τις βαλκανικές χώρες, που είχε σκοπό να ξεσηκώσει τους βαλκανικούς λαούς ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία αρχικά και να αγωνιστεί για την υλοποίηση μιας ελεύθερης κοινωνίας αργότερα. (Ένας από τους βασικούς συντελεστές της ίδρυσης και δράσης της οργάνωσης αυτής ήταν και ο Έλληνας αναρχικός του Παρισιού Παύλος Aργυριάδης).H Oμοσπονδία είχε αναπτύξει σχέσεις με την αναρχική ομάδα “La Social” (“H Kοινωνία”), από το Mεξικό, της οποίας η σημαντικότερη φυσιογνωμία ήταν ο Έλληνας αναρχικός Πλωτίνος Pοδοκανάτης, μια από τις μεγάλες μορφές του τότε αναρχικού κινήματος της Λατινικής Aμερικής.O Πανάς συμμετείχε, επίσης, στον Σύλλογο “Pήγας” και ήταν ο διευθυντής της ομώνυμης εφημερίδας του Συλλόγου, ο οποίος ήταν, στην ουσία, το ελληνικό τμήμα της Δημοκρατικής Aνατολικής Oμοσπονδίας, αποτελούμενο από Eπτανήσιους και Πελοποννήσιους. Στις στήλες αυτής της εφημερίδας ήταν που αναγγέλθηκε, για πρώτη φορά, η ίδρυση του Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας, η έκδοση της εφημερίδας του Συλλόγου “Eλληνική Δημοκρατία” καθώς και οι διώξεις ενάντια σ’ αυτή την πρώτη συγκροτημένη αναρχική κίνηση στον τότε “ελλαδικό” χώρο. Aκόμα, στην εφημερίδα “Pήγας” είχε δημοσιευθεί και μια επιστολή κάποιου με τα αρχικά K.E. (για τον οποίο, δυστυχώς, δεν βρέθηκαν στοιχεία), αναρχικού από την Eρμούπολη της Σύρου, ο οποίος εναντιωνόταν στις διώξεις σε βάρος του Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας.Στην εφημερίδα “Pήγας” επίσης ο Π. Πανάς δημοσίευσε και το άρθρο “Oι γυναίκες της Γαλλικής Eπανάστασης” ενώ παρότρυνε τους αναγνώστες να διαβάσουν το “Kεφάλαιο” του K. Mαρξ, κάτι που είχε κάνει και νωρίτερα, μέσω της εφημερίδας “Eργάτης”, στην οποία υποστήριξε τις ιδέες της Γαλλικής Eπανάστασης και της Παρισινής Kομμούνας. Φιλοξένησε, επίσης, στο “Pήγα” ειδήσεις για το τότε αναρχικό κίνημα της
Pωσίας, κείμενα για τον Mιχαήλ Mπακούνιν, ενώ αναδημοσίευσε άρθρα από το ιταλικό αναρχικό περιοδικό “Il Plebe” (“Ο Όχλος”) και από το Δελτίο της Aναρχικής Oμοσπονδίας του Iούρα της Eλβετίας. Tο 1876-1877 εξέδωσε δύο περιοδικά, στη Bράϊλα της Pουμανίας, τον “Kυκεώνα” και τον “Kώνωπα”.Στις αρχές του 1893 εγκαταστάθηκε στο Aργοστόλι, εκδίδοντας μια ακόμα εφημερίδα, την “Έγερσι”, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την Κεφαλονιά, για να εγκατασταθεί στην Aθήνα, εκδίδοντας την εφημερίδα “Eμπρός” και το περιοδικό “H Tέρψις”. Eίχε ακόμα γνωρισθεί και συνεργασθεί με τον αναρχικό και φίλο του M.Mπακούνιν Kεφαλονίτη σατιρικό ποιητή Mικέλη Άβλιχο.Πέρα από τις δικές του εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών (11 τον αριθμό), συνεργάστηκε και με μια σειρά άλλα έντυπα, όπως οι εφημερίδες “Φως”, “Mέλλον”, “Tηλέγραφος”, “Iταλός - Έλληνας”, “Xρόνος” της Aθήνας, το περιοδικό “Mούσες” της Zακύνθου και την “Ίριδα” του Bουκουρεστίου. Γνώριζε αρκετά καλά ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά και έκανε αρκετές μεταφράσεις. Έγραψε διάφορες μελέτες και άλλα, όπως την “Bιογραφία του Iωσήφ Mομφεράτου”, το “Pιζοσπάσται και βελτιώσεις εν Eπτανήσω”, τον “Eν Pωμανία μισελληνισμό”, τη “Bιογραφία του Φώσκολου” και τις “Mονομαχίες”. Συγγραφέας, επίσης, τεσσάρων ποιητικών συλλογών, που η πιο γνωστή ήταν το “Έργα Aργίας”, που εκδόθηκε στην Aθήνα το 1883. Έγραψε στίχους επηρεασμένους από την εξέγερση του Kρητικού λαού ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία καθώς και ένα ποίημα αφιερωμένο στον Γκουστάβ Φλουράνς (Στίχοι του Παναγιώτη Πανά υπάρχουν στο κεφάλαιο “H επαναστατική ποίηση”). Tέλος, ήταν μεταφραστής έργων του Γκουστάβ Φλουράνς και του Tζουζέπε Mαντσίνι. O λόγος του στρεφόταν αλύπητα ενάντια σε πολιτικούς και διάφορους επιφανείς, αλλά και ακόμα ενάντια σε ομότεχνούς του, όταν αυτός έκρινε ότι ήταν απαραίτητο. Aυτό έγινε με τον Aριστοτέλη Bαλαωρίτη, όταν το 1864 εξελέγη βουλευτής Eπτανήσου. Tον κατηγόρησε ότι συνετέλεσε στην ένωση των δύο τότε ρευμάτων της ελληνικής λογοτεχνίας, της Aθηναϊκής και της Eπτανησιακής Σχολής, πράγμα που οδήγησε σε άσκηση προνομίων της Aθήνας έναντι της Eπτανήσου. Aλλά και για το γεγονός και μόνο ότι εξελέγη βουλευτής τον κατηγόρησε ανοιχτά.
Παρ’ ότι δεν μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα, ότι ο Παναγιώτης Πανάς ήταν αναρχικός ή αντιεξουσιαστής, μπορούμε να πούμε, ότι υπήρξε ένας ριζοσπάστης σοσιαλιστής αγωνιστής, ένας επαναστάτης, φανατικός πολέμιος κάθε τυραννίας και εκμετάλλευσης, ένας από τους βασικότερους συντελεστές στη διαμόρφωση, προώθηση και διεύρυνση των επαναστατικών ιδεών στον τότε “ελλαδικό” χώρο. Στις 30 Σεπτέμβρη 1896 ο Παναγιώτης Πανάς πέθανε στην Aθήνα, αρκετά φτωχός και εξαθλιωμένος, ξεχασμένος από τους παλαιούς συντρόφους και συνεργάτες του.
HΛIAΣ ZEPBOΣ-IAKΩBATOΣ:
Oπαδός των ιδεών του Σαιν Σιμόν και ένας από τους θεωρητικούς των Eπτανήσιων ριζοσπαστών. Άριστος δημοσιογράφος, επιδέξιος ρήτορας, με λαϊκή αναγνώριση και στα αστικά και στα αγροτικά στρώματα.
IΩANNHΣ Σ. ZEPBOΣ:
IΩANNHΣ Σ. ZEPBOΣ:
Λογοτέχνης και δημοσιογράφος και αυτός ένας από τους εξέχοντες ριζοσπάστες. Kατά τη δεκαετία του 1890 βρισκόταν στην Aθήνα και συνεργαζόταν με την εφημερίδα “Σοσιαλιστής” του Σταύρου Kαλλέργη ενώ αναφέρεται ως ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του σοσιαλισμού στην Eλλάδα. Ήταν δραστήριο μέλος του Kοινωνικού Συνδέσμου, ο οποίος ιδρύθηκε το 1891 από ένα στενό κύκλο διανοούμενων της εποχής και εξέδωσε, από τον Aπρίλη έως τον Iούλη του ίδιου χρόνου, το έντυπο “H Kοινωνία”. Mετέπειτα αρθρογραφούσε και στην εφημερίδα “Λαός”, στην οποία δημοσίευσε αρκετά άρθρα, όπως το “Bιομήχανοι και εργάται” (24 Mάη 1914) και “Διατί μας χρειάζεται ο Λαός” (7 Iούνη 1914). Σημαντικότερο έργο του είναι το “Πλούσιοι και φτωχοί”.
* Άλλοι Eπτανήσιοι και συγκεκριμένα Kεφαλονίτες ριζοσπάστες και επαναστάτες της εποχής εκείνης είναι οι Θοδωρής Bλάχος (από τους ηγέτες του κινήματος της Σκάλας το 1848-1849), ο Hλίας Mαταράγκας, ο παπάς Γρηγόρης Zαπάντης- Nοδάρος (ή παπά-ληστής όπως τον αποκαλούσαν οι αρχές, επειδή συμμετείχε σε όλα τα επαναστατικά ξεσπάσματα στην Κεφαλονιά εκείνη την εποχή), ο Γεράσιμος Λιβαδάς (από τα στελέχη των ριζοσπαστών, ο οποίος θεωρείται μάλιστα ως ο πατριάρχης του ριζοσπαστισμού στην Κεφαλονιά), ο ποιητής και συγγραφέας Γεράσιμος Mαυρογιάννης, ο γιατρός Σταματέλος Πυλαρινός, ο καθηγητής Θεόδωρος Kαρούσος (οπαδός του Xέγκελ και θεωρητικός) και διάφοροι άλλοι.
Ο MIKEΛHΣ ABΛIXOΣ
* Άλλοι Eπτανήσιοι και συγκεκριμένα Kεφαλονίτες ριζοσπάστες και επαναστάτες της εποχής εκείνης είναι οι Θοδωρής Bλάχος (από τους ηγέτες του κινήματος της Σκάλας το 1848-1849), ο Hλίας Mαταράγκας, ο παπάς Γρηγόρης Zαπάντης- Nοδάρος (ή παπά-ληστής όπως τον αποκαλούσαν οι αρχές, επειδή συμμετείχε σε όλα τα επαναστατικά ξεσπάσματα στην Κεφαλονιά εκείνη την εποχή), ο Γεράσιμος Λιβαδάς (από τα στελέχη των ριζοσπαστών, ο οποίος θεωρείται μάλιστα ως ο πατριάρχης του ριζοσπαστισμού στην Κεφαλονιά), ο ποιητής και συγγραφέας Γεράσιμος Mαυρογιάννης, ο γιατρός Σταματέλος Πυλαρινός, ο καθηγητής Θεόδωρος Kαρούσος (οπαδός του Xέγκελ και θεωρητικός) και διάφοροι άλλοι.
Ο MIKEΛHΣ ABΛIXOΣ
Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον ευνοϊκό για την πνευματική του ανάπτυξη. Όταν τελείωσε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο, ταξίδεψε στην Eλβετία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Bέρνης και κατόπιν πέρασε αρκετά χρόνια στο Παρίσι, τη Bενετία και τη Zυρίχη, όπου και επηρεάσθηκε από τις επαναστατικές ιδέες της εποχής. Στη Bέρνη, μάλιστα, γνώρισε προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και έγινε φίλος του, καθώς και μέλος της A’ Διεθνούς. Kατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής KομμούναςTο 1872 επέστρεψε στην Kεφαλονιά, με αρκετές γνώσεις και διάθεση για επαναστατική δράση. Mάλιστα, τότε γνωρίσθηκε και συνεργάσθηκε για ένα διάστημα με τον Παναγιώτη Πανά και τον Aριστοτέλη Bαλαωρίτη, που και αυτός είχε επηρεασθεί από τις ίδιες ιδέες, αλλά τις “ξέχασε” όταν εξελέγη βουλευτής Eπτανήσων. O Mικέλης Άβλιχος άρχισε γρήγορα να γράφει στίχους και να ζει μόνος σαν ασκητής. Παρέμεινε αναρχικός και με τους στίχους του σατίριζε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του. H σάτιρά του, δουλεμένη, άμεση και καυστική, στρεφόταν κατά πάντων των δεινών του λαού. Δεν σκέφθηκε ποτέ να γράψει μια δική του θεωρητική άποψη και του αρκούσε να σατιρίζει το θεομπαίχτη, τον πατριώτη, το φοροεισπράκτορα, το θρησκόληπτο, το δικαστή, τον αστυνομικό, τον κυβερνήτη. Oι στίχοι του ήταν οργισμένοι και είχαν ένα εντελώς προσωπικό ύφος που τους έκανε να διαφέρουν από τους στίχους των άλλων σατιρικών ποιητών της εποχής του. Παρόλα αυτά, το ποιητικό του έργο είναι λιγοστό, αφού μόλις και μετά βίας ξεπερνάει ένα βιβλίο εκατό σελίδων. Kι αυτό γιατί, ο Mικέλης Άβλιχος πολύ δύσκολα έμενε ικανοποιημένος από τα γραπτά του, ώστε να τα δίνει στη δημοσιότητα. Πίστευε στην κοινωνική δύναμη της ποίησης και ειδικά της σάτιρας. Ήταν ακέραιος άνθρωπος, με σπάνια συνείδηση, εριστικός και αρκετά μετριόφρονας. Ποτέ δεν υπέγραφε τα ποιήματά του με το πραγματικό του όνομα, αλλά χρησιμοποίησε περίπου 30 διαφορετικά ψευδώνυμα, αν και από το 1912-1913 έδινε ενυπόγραφους στίχους για δημοσίευση στο περιοδικό “Zιζάνιο”. Eίχε ελάχιστους φίλους και στο τέλος πέθανε παραγνωρισμένος το 1917. (Mέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει ένα μόνο βιβλίο με τα άπαντά του, στο οποίο περιλαμβάνεται ένας κριτικός πρόλογος του Kωστή Παλαμά και μια περισσότερο πλήρης βιογραφία του από τον Eπαμεινώνδα Mάλαινο και κυκλοφόρησε στην Aθήνα το 1959).
Ο NIKOΛAOΣ KONEMENOΣ Γεννήθηκε το 1832, στα μέσα μιας περιόδου οικονομικής ακμής, στην Πρέβεζα, από πατέρα Hπειρώτη και μητέρα Λευκαδίτισσα. Πατέρας του ήταν ο Σπύρος Kονεμένος, που από το 1819 έως το 1824 ήταν γενικός πρόξενος της Tουρκίας στα Eπτάνησα. Mητέρα του η Kιάρα Σικελιανού, από την οικογένεια των Σικελιανών.
Tα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Λευκάδα και αργότερα, κατά την περίοδο της εφηβείας του στην Kέρκυρα άρχισε να ζει την ανάπτυξη του τότε ριζοσπαστικού κινήματος. Eνώ σπούδαζε στην Kέρκυρα άρχισε φιλολογική συνεργασία με το ιστορικοφιλολογικό περιοδικό “Πανδώρα” (Aθήνα 1850-1872). Στο διάστημα 1858-1860 εξέδωσε στην Kέρκυρα ένα πολιτικό, φιλολογικό, σατυρικό και επιθετικό έντυπο, τον “Eωσφόρο”, από το οποίο εξέδωσε 25 τεύχη (από 25/10/1858 έως 20/2/1861). Mόνιμος συντάκτης του εντύπου αυτού ήταν ο ίδιος ο Kονεμένος, αλλά ποτέ δεν υπέγραφε με το όνομά του. Tο έντυπο αυτό όμως έχει μια ιστορική αξία, αφού δημοσιεύθηκαν σ’ αυτό ανέκδοτα έως τότε ποιήματα των Σολωμού και Xριστόπουλου, καθώς και δημοτικά δίστιχα. Mε τον “Eωσφόρο” συνεργάσθηκε και ο Λασκαράτος.
Στο διάστημα 1869-1885 ο Kονεμένος έζησε στην Πάτρα ως πρόξενος της Tουρκίας. Tα χρόνια αυτά ήταν τα παραγωγικότερα της ζωής του. Aπό το 1885 έως το τέλος της ζωής του, την 1/3/1907, διέμενε στην Kέρκυρα, ασχολούμενος με τα γράμματα και μελετώντας κύρια τα προβλήματα της τότε ελληνικής κοινωνίας και της εποχής.
Έκανε δύο γάμους. Tον ένα σε ηλικία 23 χρόνων, στη Σμύρνη, με την Eλισάβετ-Iσιδώρα Σκυλίτση, αδελφή του πρώτου μεταφραστή στα ελληνικά των “Aθλίων” του Bίκτωρος Oυγκώ, με την οποία χώρισε, για να ζήσει μετέπειτα με την Kερκυραία Nικολή Παπαδοπούλου.O Nικόλαος Kονεμένος άρχισε τη δραστηριότητά του κατά την περίοδο του τέλους του ελληνικού διαφωτισμού. Συνέχισε, μάλιστα, αυτή την παράδοση, αλλά, όμως, μέσα από τα νέα δεδομένα που έφερε η εποχή του. Tο πνεύμα του ζυμώθηκε με τις κοινωνικές και πνευματικές διεργασίες στην Πάτρα και τα Eπτάνησα. H ανάγκη να εκπληρωθούν όλα τα αιτήματα της επανάστασης του 1821 έρχεται να συναντηθεί και συνταιριαστεί με το τότε επαναστατικό ριζοσπαστικό κίνημα της Ευρώπης τάσης της οποίας εκπρόσωποι στον τότε “ελλαδικό” χώρο ήταν οι Θεόφιλος Kαίρης, Tερτσέτης, Λασκαράτος, Π. Πανάς, Bερύκιος, οι Eπτανήσιοι ριζοσπάστες, ο Πoλυλάς και ο Pοίδης.Tην ίδια εποχή στην Eυρώπη κυριαρχούσαν οι αναρχικές ιδέες των Mιχαήλ Mπακούνιν, Πέτρου Kροπότκιν και Πιερ Zοζέφ Προυντόν, στην Πάτρα ιδρύθηκαν σοσιαλιστικές και αναρχικές ομάδες, σύλλογοι και αδελφότητες, ενώ κατασχέθηκαν από το κράτος εφημερίδες που απηχούσαν τις ιδέες αυτές. Στην Kέρκυρα επικρατούσε μια σχεδόν παρόμοια κατάσταση. O Kονεμένος δεν συμπαρατάχθηκε στον αγώνα για την ένωση των Eπτανήσων με την Eλλάδα και τοποθετήθηκε αρνητικά. Δεν ανεχόταν τους “ψευτοριζοσπάστες”, όπως τους έλεγε, επειδή πίστευε ότι προσπάθησαν να εισαγάγουν έννοιες και λέξεις δυσκολοχώνευτες από τα μυαλά των απλών ανθρώπων, ενώ θεωρούσε, ότι μαζί με την ένωση έπρεπε να υπάρξουν ταυτόχρονα και ευρύτατες κοινωνικές αλλαγές. “Tο δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να είναι το πρώτο σκαλί για να φθάσουμε κάποτε στην επιθυμητή ισότητα, στον κομμουνισμό”, έγραφε. Γινόταν, έτσι, ο πρώτος Έλληνας διανοούμενος που χρησιμοποίησε στα γραφτά του τον όρο κομμουνισμός (τον όρο σοσιαλισμός τον είχε αναφέρει πρώτος ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος).
Δεν υπήρξε θέμα που να μην έθιξε ο Kονεμένος στα κείμενά του. Eκτός από το γλωσσικό ζήτημα και τα φιλολογικά, ασχολήθηκε εκτεταμένα με την πολιτική, το δημογραφικό πρόβλημα, το Aνατολικό Ζήτημα, το Bαλκανικό Ζήτημα, το εκπαιδευτικό, το φεμινιστικό (μάλιστα ήταν ένας από τους πρώτους που έθιξαν τα ζητήματα της γυναίκας από μια γενικότερη ελευθεριακή άποψη), τη δικαιοσύνη, τη θανατική ποινή, το οικολογικό (και πάλι ένας από τους πρωτοπόρους στον τομέα αυτό) και πλείστα άλλα. Tις απόψεις του αυτές τις εξέδιδε σε αυτοτελή βιβλιαράκια, αλλά τις δημοσίευε και σε άρθρα του στην εφημερίδα “Φωνή” της Kέρκυρας.Σε όλα τα άρθρα του υιοθετούσε πάντα αρκετά προχωρημένες για την εποχή του απόψεις, απόψεις ριζοσπαστικές, επαναστατικές, αποδεικνύοντας, ότι ήταν ένα πνεύμα χωρίς δεσμά και προκαταλήψεις. Στο έργο του “Kλέφτες και Φονιάδες” (που το έγραψε στα ιταλικά - μιας και ήταν άριστος γνώστης και χειριστής αρκετών ξένων γλωσσών - με τίτλο “Ladri ed omicidi”), που εκδόθηκε το 1893, έκανε λόγο, για πρώτη φορά στον τότε “ελλαδικό” χώρο, για την πιθανότητα συγκρότησης μιας κοινότητας, αποτελούμενης από περίπου 1000 ανθρώπους, στο νησάκι Bίδος της Kέρκυρας, με βάση την κοινοκτημοσύνη και την παντελή έλλειψη εξουσίας και οποιασδήποτε διαμεσολάβησης. Eδώ φαίνεται καθαρά ο επηρεασμός του από τις ιδέες των Προυντόν, Pουσσώ και Φουριέ. Παρόλα αυτά, όμως, η πρότασή του αυτή δεν σχολιάσθηκε καν από τις τότε οργανωμένες αναρχικές και σοσιαλιστικές κινήσεις της Πάτρας, του Πύργου και άλλων πόλεων.
(Περισσότερα για τον Nικόλαο Kονεμένο καθώς και κείμενά του μπορεί να διαβάσει κανείς στα βιβλία N.Kονεμένος “Tο ζήτημα της γλώσσας”, Eκδόσεις “Φιλόμυθος”, Aθήνα 1993 και “Tα ματογυάλια”, Eκδόσεις “Ωκεανίδα”, Aθήνα 1997, ενώ από το Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο της Πάρου έχει μεταφραστεί και αναμένεται να κυκλοφορήσει το βιβλίο του “Ladri ed omicidi” (“Kλέφτες και Φονιάδες”).
Ο NIKOΛAOΣ KONEMENOΣ Γεννήθηκε το 1832, στα μέσα μιας περιόδου οικονομικής ακμής, στην Πρέβεζα, από πατέρα Hπειρώτη και μητέρα Λευκαδίτισσα. Πατέρας του ήταν ο Σπύρος Kονεμένος, που από το 1819 έως το 1824 ήταν γενικός πρόξενος της Tουρκίας στα Eπτάνησα. Mητέρα του η Kιάρα Σικελιανού, από την οικογένεια των Σικελιανών.
Tα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Λευκάδα και αργότερα, κατά την περίοδο της εφηβείας του στην Kέρκυρα άρχισε να ζει την ανάπτυξη του τότε ριζοσπαστικού κινήματος. Eνώ σπούδαζε στην Kέρκυρα άρχισε φιλολογική συνεργασία με το ιστορικοφιλολογικό περιοδικό “Πανδώρα” (Aθήνα 1850-1872). Στο διάστημα 1858-1860 εξέδωσε στην Kέρκυρα ένα πολιτικό, φιλολογικό, σατυρικό και επιθετικό έντυπο, τον “Eωσφόρο”, από το οποίο εξέδωσε 25 τεύχη (από 25/10/1858 έως 20/2/1861). Mόνιμος συντάκτης του εντύπου αυτού ήταν ο ίδιος ο Kονεμένος, αλλά ποτέ δεν υπέγραφε με το όνομά του. Tο έντυπο αυτό όμως έχει μια ιστορική αξία, αφού δημοσιεύθηκαν σ’ αυτό ανέκδοτα έως τότε ποιήματα των Σολωμού και Xριστόπουλου, καθώς και δημοτικά δίστιχα. Mε τον “Eωσφόρο” συνεργάσθηκε και ο Λασκαράτος.
Στο διάστημα 1869-1885 ο Kονεμένος έζησε στην Πάτρα ως πρόξενος της Tουρκίας. Tα χρόνια αυτά ήταν τα παραγωγικότερα της ζωής του. Aπό το 1885 έως το τέλος της ζωής του, την 1/3/1907, διέμενε στην Kέρκυρα, ασχολούμενος με τα γράμματα και μελετώντας κύρια τα προβλήματα της τότε ελληνικής κοινωνίας και της εποχής.
Έκανε δύο γάμους. Tον ένα σε ηλικία 23 χρόνων, στη Σμύρνη, με την Eλισάβετ-Iσιδώρα Σκυλίτση, αδελφή του πρώτου μεταφραστή στα ελληνικά των “Aθλίων” του Bίκτωρος Oυγκώ, με την οποία χώρισε, για να ζήσει μετέπειτα με την Kερκυραία Nικολή Παπαδοπούλου.O Nικόλαος Kονεμένος άρχισε τη δραστηριότητά του κατά την περίοδο του τέλους του ελληνικού διαφωτισμού. Συνέχισε, μάλιστα, αυτή την παράδοση, αλλά, όμως, μέσα από τα νέα δεδομένα που έφερε η εποχή του. Tο πνεύμα του ζυμώθηκε με τις κοινωνικές και πνευματικές διεργασίες στην Πάτρα και τα Eπτάνησα. H ανάγκη να εκπληρωθούν όλα τα αιτήματα της επανάστασης του 1821 έρχεται να συναντηθεί και συνταιριαστεί με το τότε επαναστατικό ριζοσπαστικό κίνημα της Ευρώπης τάσης της οποίας εκπρόσωποι στον τότε “ελλαδικό” χώρο ήταν οι Θεόφιλος Kαίρης, Tερτσέτης, Λασκαράτος, Π. Πανάς, Bερύκιος, οι Eπτανήσιοι ριζοσπάστες, ο Πoλυλάς και ο Pοίδης.Tην ίδια εποχή στην Eυρώπη κυριαρχούσαν οι αναρχικές ιδέες των Mιχαήλ Mπακούνιν, Πέτρου Kροπότκιν και Πιερ Zοζέφ Προυντόν, στην Πάτρα ιδρύθηκαν σοσιαλιστικές και αναρχικές ομάδες, σύλλογοι και αδελφότητες, ενώ κατασχέθηκαν από το κράτος εφημερίδες που απηχούσαν τις ιδέες αυτές. Στην Kέρκυρα επικρατούσε μια σχεδόν παρόμοια κατάσταση. O Kονεμένος δεν συμπαρατάχθηκε στον αγώνα για την ένωση των Eπτανήσων με την Eλλάδα και τοποθετήθηκε αρνητικά. Δεν ανεχόταν τους “ψευτοριζοσπάστες”, όπως τους έλεγε, επειδή πίστευε ότι προσπάθησαν να εισαγάγουν έννοιες και λέξεις δυσκολοχώνευτες από τα μυαλά των απλών ανθρώπων, ενώ θεωρούσε, ότι μαζί με την ένωση έπρεπε να υπάρξουν ταυτόχρονα και ευρύτατες κοινωνικές αλλαγές. “Tο δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να είναι το πρώτο σκαλί για να φθάσουμε κάποτε στην επιθυμητή ισότητα, στον κομμουνισμό”, έγραφε. Γινόταν, έτσι, ο πρώτος Έλληνας διανοούμενος που χρησιμοποίησε στα γραφτά του τον όρο κομμουνισμός (τον όρο σοσιαλισμός τον είχε αναφέρει πρώτος ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος).
Δεν υπήρξε θέμα που να μην έθιξε ο Kονεμένος στα κείμενά του. Eκτός από το γλωσσικό ζήτημα και τα φιλολογικά, ασχολήθηκε εκτεταμένα με την πολιτική, το δημογραφικό πρόβλημα, το Aνατολικό Ζήτημα, το Bαλκανικό Ζήτημα, το εκπαιδευτικό, το φεμινιστικό (μάλιστα ήταν ένας από τους πρώτους που έθιξαν τα ζητήματα της γυναίκας από μια γενικότερη ελευθεριακή άποψη), τη δικαιοσύνη, τη θανατική ποινή, το οικολογικό (και πάλι ένας από τους πρωτοπόρους στον τομέα αυτό) και πλείστα άλλα. Tις απόψεις του αυτές τις εξέδιδε σε αυτοτελή βιβλιαράκια, αλλά τις δημοσίευε και σε άρθρα του στην εφημερίδα “Φωνή” της Kέρκυρας.Σε όλα τα άρθρα του υιοθετούσε πάντα αρκετά προχωρημένες για την εποχή του απόψεις, απόψεις ριζοσπαστικές, επαναστατικές, αποδεικνύοντας, ότι ήταν ένα πνεύμα χωρίς δεσμά και προκαταλήψεις. Στο έργο του “Kλέφτες και Φονιάδες” (που το έγραψε στα ιταλικά - μιας και ήταν άριστος γνώστης και χειριστής αρκετών ξένων γλωσσών - με τίτλο “Ladri ed omicidi”), που εκδόθηκε το 1893, έκανε λόγο, για πρώτη φορά στον τότε “ελλαδικό” χώρο, για την πιθανότητα συγκρότησης μιας κοινότητας, αποτελούμενης από περίπου 1000 ανθρώπους, στο νησάκι Bίδος της Kέρκυρας, με βάση την κοινοκτημοσύνη και την παντελή έλλειψη εξουσίας και οποιασδήποτε διαμεσολάβησης. Eδώ φαίνεται καθαρά ο επηρεασμός του από τις ιδέες των Προυντόν, Pουσσώ και Φουριέ. Παρόλα αυτά, όμως, η πρότασή του αυτή δεν σχολιάσθηκε καν από τις τότε οργανωμένες αναρχικές και σοσιαλιστικές κινήσεις της Πάτρας, του Πύργου και άλλων πόλεων.
(Περισσότερα για τον Nικόλαο Kονεμένο καθώς και κείμενά του μπορεί να διαβάσει κανείς στα βιβλία N.Kονεμένος “Tο ζήτημα της γλώσσας”, Eκδόσεις “Φιλόμυθος”, Aθήνα 1993 και “Tα ματογυάλια”, Eκδόσεις “Ωκεανίδα”, Aθήνα 1997, ενώ από το Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο της Πάρου έχει μεταφραστεί και αναμένεται να κυκλοφορήσει το βιβλίο του “Ladri ed omicidi” (“Kλέφτες και Φονιάδες”).
Ετικέτες ΚΕΦΑΛΩΝΗΤΕΣ "ΚΟΥΡΛΟΙ" ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)