«Αδελφοί μου, ψηλά οι καρδιές. Τα σύννεφα της κακίας γρήγορα θα διαλυθούν. Και θα λάμψη λαμπρότερος ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός. Θαρσείτε. Ανδρίζεσθε. Κραταιούσθε..»

Αυστηρό μήνυμα προς όσους θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε άθρησκο κράτος στέλνει ο Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας με αφορμή το διπλό εορτασμό της 25η Μαρτίου. Ο Ιεράρχης από την ακριτική περιοχή επίσης τονίζει πως «η Εκκλησία είναι ανίκητη».

Αναλυτικά η Εγκύκλιος:

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-
Μεγάλη η σημερινή, διπλή γιορτή. “Γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι’ η Πατρίδα”. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η Έναρξη της Επαναστάσεως του 1821 είναι δυό γιορτές, άρρηκτα συνδεδεμένες στην Ιστορία και στην συνείδηση του Ελληνικού Έθνους. Γιατί ο Ελληνισμός, σαν συνέχεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ήταν πάντοτε ενωμένος σφικτά με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

Μαζί συμπορεύτηκαν στα 400 και 500 χρόνια της τουρκικής τυραννίας. Και όλοι, όσοι βαθειά μελετούν την Ιστορία, παραδέχονται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε η τροφός και η φρουρός του Έθνους, σε κείνους τους δίσεκτους καιρούς.

-Β-
Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο, ότι ανήμερα της γιορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κηρύχθηκε η Επανάσταση κατά των Τούρκων, και μάλιστα στην Αγία Λαύρα, στο Μοναστήρι της Παναγίας. Κι’ ήταν πέρα για πέρα αληθινός ο λόγος του Γέρου του Μοριά, του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, όταν – μετά την απελευθέρωση – μιλώντας στους μαθητές, στην Πνύκα, είπε ότι, “όταν πιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως κι’ ύστερα υπέρ Πατρίδος”.

Ο ίδιος δε ο Κολοκοτρώνης έδωσε το στίγμα της πίστεως των Ελλήνων, στην αρχή της Επαναστάσεως. Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, στο Χρυσοβίτσι της Αρκαδίας, γονατιστός και με δάκρυα στα μάτια, παρακάλεσε και είπε : “Παναγία μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούνε”. Κι’ ύστερα, με γαληνεμένη την ψυχή του, είπε τον περίφημο αυτό λόγο : “Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω”!

-Γ-
Μ’ αυτή την πίστη στον Θεό και κάτω από την σκέπη της Θεοτόκου, ξεκίνησαν οι Έλληνες τον τιτάνιο αγώνα της παλιγγενεσίας. Και παρά τις πολλές και ποικίλες αντιξοότητες, κατάφεραν να ελευθερώσουν ένα μικρό τμήμα της Ελλάδος και να φτιάξουν το πρώτο Ελληνικό κράτος, νικώντας την πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή την μικρή Ελλάδα, έναν αιώνα αργότερα πέτυχαν να την υπερδιπλασιάσουν, πάντοτε με την βοήθεια του Θεού και την ευλογία της Παναγίας.

-Δ-
Όμως, τώρα φυσάνε άνεμοι αθεΐας και απιστίας στην ευλογημένη Πατρίδα μας. Επίμονες φωνές και προσπάθειες, επιδιώκουν να σπρώξουν στο περιθώριο της εθνικής ζωής την Εκκλησία. Μιλάνε κάποιοι για “ουδετερόθρησκο κράτος”. Και θέλουν να απαλείψουν από το Σύνταγμα την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος, πέρα από τους όσους αντιχριστιανικούς νόμους έχουν ψηφισθή.

Η Ελλάδα “ουδετερόθρησκο κράτος” ; Η Ελλάδα, που με την δύναμη της Ορθοδοξίας ελευθερώθηκε, να γίνη τώρα “ουδετερόθρησκο κράτος” ; Ποιοί είστε εσείς, οι ασήμαντοι άνθρωποι που κάνετε τέτοιες εισηγήσεις σ’ ένα λαό, που είναι ζυμωμένος με την θρησκεία του ; Ποιοί είστε εσείς, που μιλάτε τάχα εν ονόματι της εξουσίας και θέλετε να μεταθέσετε “όρια α έθεντο οι πατέρες μας”. Ποιοί είστε σείς, που θέλετε να κάνετε άθρησκη την Ελλάδα, την Χώρα των Αγίων και των Ηρώων ;

-Ε-
Ακούστε το, λοιπόν, και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Είστε πρόσκαιροι άρχοντες, ενώ ο Χριστός είναι αιώνιος και μένει εις αιώνας αιώνων. Η Εκκλησία είναι ανίκητη. Η πίστη είναι ριζωμένη βαθειά στις καρδιές. Ο,τι και αν κάνετε, τίποτε δεν θα πετύχετε, παρά μόνο να ντροπιαστήτε και να γίνετε καταγέλαστοι.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, ψηλά οι καρδιές. Τα σύννεφα της κακίας γρήγορα θα διαλυθούν. Και θα λάμψη λαμπρότερος ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός. Θαρσείτε. Ανδρίζεσθε. Κραταιούσθε. Χρόνια πολλά σε όλους, άγια, ευλογημένα. “Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην”.

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + Ο Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

http://agios-dimitrios.blogspot.com/2019/03/blog-post_573.html

Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην δηθενικότητα των άλλων.....

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακρυά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα ονειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά ανάπηροι στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδωκόμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία. Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην δηθενικότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουιτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρνουν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς και ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές, είναι το θεικό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής. Το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωινό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου.

Φθινόπωρο 2013. Γιώργος Δ. Δημακόπουλος. Δημοσιογράφος.

https://353agios.blogspot.com/2014/09/blog-post_65.html

YOUTUBE.COM Μία συγκλονιστική ομιλία που οφείλουμε να ακούσουμε όλοι οι Έλληνες έως το τέλος..

https://www.youtube.com/watch?v=49q4i75tI9M