ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9.
Κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματα
Άρθρο 98.
1. Το Κράτος προστατεύει την οικογένεια ως φυσικό σύνδεσμο της κοινωνίας και ως θεμελιώδη χώρο για την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των ατόμων.
2. Οι οικογενειακές σχέσεις βασίζονται στην ισότητα των δικαιωμάτων και των καθηκόντων, στην αλληλεγγύη, στην κοινή προσπάθεια, στην αμοιβαία κατανόηση και στο σεβασμό μεταξύ των μελών της.
3. Το Κράτος εγγυάται την προστασία της μητέρας, του πατέρα ή όσων ασκούν γονική μέριμνα.
4. Τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και δικαιούνται να μεγαλώνουν και να αναπτύσσονται στους κόλπους της οικογένειας από την οποίαν προέρχονται.
5. Όταν αυτό δεν είναι δυνατόν ή είναι αντίθετο στα ύψιστα συμφέροντα τους, τότε δικαιούνται μία αντικαταστάτρια οικογένεια, σύμφωνα με το νόμο. Η υιοθεσία έχει παρόμοια αποτελέσματα με τις φυσικές σχέσεις γονέων και τέκνων και πραγματοποιείται πάντα προς όφελος του υιοθετημένου παιδιού, σύμφωνα με το νόμο.
4. Η Διεθνής υιοθεσία είναι δευτερεύουσας προτεραιότητας, σε σχέση με την εθνική.
Άρθρο 99.
1. Η μητρότητα και η πατρότητα προστατεύονται εξ ολοκλήρου, οποιαδήποτε κι αν είναι η νομική κατάσταση των γονιών.
2. Τα ζευγάρια έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν ελεύθερα και υπεύθυνα για τον αριθμό των παιδιών που επιθυμούν να αποκτήσουν και δικαιούνται να έχουν την πληροφόρηση και τα μέσα που θα τους εξασφαλίζουν την άσκηση αυτού του δικαιώματος τους.
3. Το Κράτος εγγυάται ολοκληρωμένη συμπαράσταση και προστασία της μητρότητας, γενικά από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου, κατά τη διάρκεια της κύησης, κατά τον τοκετό και τη λοχεία, και εξασφαλίζει ολοκληρωμένες υπηρεσίες οικογενειακού προγραμματισμού που βασίζονται σε ηθικές και επιστημονικές αξίες.
4. Ο πατέρας και η μητέρα έχουν το κοινό και αναντίρρητο καθήκον να μεγαλώνουν, να διαπλάθουν, να εκπαιδεύουν, να συντηρούν και να βοηθούν τα παιδιά τους, και αυτά έχουν το καθήκον να συμπαρίστανται στους γονείς τους, όταν εκείνοι δεν μπορούν να το πράξουν μόνοι τους.
5. Τα αρμόδια Οικογενειακά Δικαστήρια, ορίζουν κατά περίπτωση τα αναγκαία και επαρκή μέτρα, για να εγγυηθεί την αποτελεσματικότητα της υποχρέωσης διατροφής.
Άρθρο 100.
Ο γάμος ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, που βασίζεται στην ελεύθερη και αμοιβαία συγκατάθεση και στην απόλυτη ισότητα των δικαιωμάτων και των καθηκόντων των συζύγων, προστατεύεται από το νόμο.
Άρθρο 101.
Παιδιά και Έφηβοι.
1. Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι πλήρη υποκείμενα του νόμου και προστατεύονται από τη νομοθεσία, τα Όργανα και τα ειδικά δικαστικά σώματα, τα οποία σέβονται, εγγυώνται και αναπτύσσουν όσα ορίζει το παρόν Σύνταγμα, η Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Παιδιού και τα λοιπά Διεθνή Σύμφωνα γύρω από αυτό το θέμα, τα οποία έχει υπογράψει και επικυρώσει η Δημοκρατία.
2. Το Κράτος, η οικογένεια και η κοινωνία εξασφαλίζουν με απόλυτη προτεραιότητα την ολοκληρωμένη προστασία των παιδιών και των εφήβων, και γι' αυτό λαμβάνεται υπ' όψιν το ύψιστο συμφέρον τους στις αποφάσεις και στις πράξεις που τους αφορούν.
3. Το Κράτος προωθεί τη σταδιακή ένταξη των παιδιών και των εφήβων στην ενεργό ζωή των πολιτών και δημιουργεί ένα εθνικό σύστημα που επιβλέπει την ολοκληρωμένη προστασία τους.
Άρθρο 102.
1. Οι νέοι και οι νέες έχουν δικαίωμα και καθήκον να συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες ανάπτυξης.
2. Το Κράτος με την αλληλέγγυα συμμετοχή της οικογένειας και της κοινωνίας, δημιουργεί ευκαιρίες για να προωθεί την παραγωγική μετάβαση τους προς την ενήλικη ζωή και, ιδιαίτερα, για να τους καθιστά ικανούς να βρίσκουν, την πρώτη τους εργασία.
Άρθρο 103.
Πολύτεκνη Οικογένεια
1. Το Κράτος εγγυάται την κατά προτεραιότητα στήριξη της πολύτεκνης οικογένειας, με προνομιακή αντιμετώπιση των παιδιών αλλά και των γονέων των πολύτεκνων οικογενειών.
2. Πολύτεκνη οικογένεια, θεωρείται αυτή που έχει πάνω από τρία τέκνα.
3. Νόμος ορίζει το καθεστώς προνομιακής μεταχείρισης των πολύτεκνων οικογενειών, με κλιμακωτή κατά τέκνο στήριξη.
Άρθρο 104.
Τρίτη ηλικία.
1. Το Κράτος εγγυάται στους ηλικιωμένους την πλήρη άσκηση των δικαιωμάτων και των εγγυήσεων τους.
2. Το Κράτος, με την αλληλέγγυα συμμετοχή της οικογένειας και της κοινωνίας, υποχρεούται να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αυτονομία τους και να παρέχει στους ηλικιωμένους, ολοκληρωμένη φροντίδα και τα οφέλη της κοινωνικής ασφάλισης που εξυψώνουν και εξασφαλίζουν την ποιότητα της ζωής τους.
3. Οι κάθε είδους συντάξεις που χορηγούνται μέσω του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορούν να είναι κατώτερες από τον κατώτατο μισθό που καταβάλλεται, βάσει της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
4. Στους ηλικιωμένους είναι εγγυημένο το δικαίωμα σε μία εργασία ανάλογη εκείνων που εκδηλώνουν την επιθυμία και την ικανότητα για τούτο.
Άρθρο 105.
Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.
1. Κάθε άτομο με αναπηρία ή με ειδικές ανάγκες έχει δικαίωμα στην πλήρη και αυτόνομη άσκηση των ικανοτήτων του και στην οικογενειακή και κοινωνική ολοκλήρωση του.
2. Το Κράτος, με την αλληλέγγυα συμμετοχή της οικογένειας και της κοινωνίας, εγγυάται το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην ισότητα των ευκαιριών, στις ικανοποιητικές εργασιακές συνθήκες και προωθεί την εκπαίδευση του ατόμου, την τεχνική του κατάρτιση και την πρόσβαση του σε εργασία ανάλογη με την κατάσταση του, σύμφωνα με το νόμο.
3. Αναγνωρίζεται στα άτομα με προβλήματα ακοής και ομιλίας το δικαίωμα να εκφράζονται και να επικοινωνούν μέσω της νοηματικής γλώσσας της Ελλάδος.
4. Όλες οι δημόσιες μορφές έκφρασης, είναι υποχρεωμένες να προβλέπουν την έκφραση του προφορικού λόγου στη νοηματική γλώσσα της Ελλάδος.
5. Αναγνωρίζεται στα άτομα με προβλήματα όρασης το δικαίωμα να εκφράζονται και να επικοινωνούν μέσω της μεθόδου ανάγνωσης για άτομα με προβλήματα όρασης.
6. Νόμος ρυθμίζει την υποχρέωση των δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών για παροχή δυνατότητας αναγνώρισης τους, μέσω του συστήματος ανάγνωσης για άτομα με προβλήματα όρασης.
Άρθρο 106.
Κατοικία.
Καθένας έχει δικαίωμα σε μία κατάλληλη κατοικία, ασφαλή, άνετη, υγιεινή, με χώρους βασικών αναγκών που δημιουργούν ένα περιβάλλον εξανθρωπίζει τις οικογενειακές, γειτονικές και κοινοτικές σχέσεις. Η ικανοποίηση αυτού του δικαιώματος είναι δικαίωμα και υποχρέωση που κατανέμεται τόσο στους Πολίτες όσο και στο Κράτος σε όλες του τις διαστάσεις.
Άρθρο 107.
Το Κράτος δίνει προτεραιότητα στις οικογένειες και εγγυάται τα μέσα ώστε αυτές και ειδικότερα οι οικογένειες που διαθέτουν λιγοστούς πόρους να έχουν πρόσβαση στην κοινωνική πολιτική και σε πιστώσεις για την οικοδόμηση, την απόκτηση και την επέκταση των κατοικιών τους.
Άρθρο 108.
Υγεία.
1. Η υγεία αποτελεί θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα, υποχρέωση του Κράτους, το οποίο το εγγυάται ως μέρος του δικαιώματος στη ζωή.
2. Το κράτος προωθεί και αναπτύσσει πολιτικές προσανατολισμένες στην εξύψωση της ποιότητας ζωής, τη συλλογική ευημερία και την πρόσβαση στις υγειονομικές υπηρεσίες.
3. Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας του, να συμμετέχει ενεργά στην προώθηση και προάσπιση της υγείας του, όπως επίσης και το καθήκον να τηρεί τα υγειονομικά μέτρα και τα μέτρα εξυγίανσης που ορίζει ο Νόμος σύμφωνα με τις Συνθήκες και τις διεθνείς Συμφωνίες που έχουν υπογραφεί και επικυρωθεί από την Δημοκρατία.
Άρθρο 109.
Το Κράτος, για να εγγυηθεί το δικαίωμα στην υγεία, θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές και διοικεί ένα Εθνικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας, το οποίο αγγίζει όλους τους τομείς, αποκεντρωμένο και συμμετοχικό, ενταγμένο στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που διέπε- ται από την αρχή της δωρεάν παροχής, της καθολικότητας, της πληρότητας, της ισότητας, της κοινωνικής ολοκλήρωσης και της αλληλεγγύης.
Άρθρο 110.
Το δημόσιο σύστημα υγείας δίνει προτεραιότητα στην προαγωγή της υγείας και στην πρόληψη των ασθενειών, εγγυάται πρόσφορη αντιμετώπιση και ποιοτική αποκατάσταση.
Άρθρο 111.
1. Τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες υγείας αποτελούν ιδιοκτησία του Κράτους και δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν.
2. Η οργανωμένη κοινότητα έχει το δικαίωμα και το καθήκον να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων για τον προγραμματισμό, την εκτέλεση και τον έλεγχο της ειδικής πολιτικής που αφορά στα δημόσια ιδρύματα υγείας.
Άρθρο 112.
1. Η χρηματοδότηση του εθνικού δημόσιου συστήματος υγείας είναι υποχρέωση του Κράτους, που δημιουργεί τους φορολογικούς πόρους, τις υποχρεωτικές εισφορές για την κοινωνική ασφάλιση και οποιαδήποτε άλλη οικονομική πηγή που ορίζει ο Νόμος.
2. Το Κράτος εγγυάται έναν προϋπολογισμό για την υγεία, που επιτρέπει την εκπλήρωση των στόχων της υγειονομικής πολιτικής.
3. Σε συντονισμό με τα πανεπιστήμια και τα κέντρα έρευνας, προωθείται και αναπτύσσεται μία εθνική πολιτική κατάρτισης επαγγελματιών και τεχνικών και μία εθνική βιομηχανία παραγωγής εφοδίων και φαρμάκων για την υγεία.
4. Το Κράτος ορίζει τους κανονισμούς των δημόσιων και των ιδιωτικών υγειονομικών υπηρεσιών.
Άρθρο 113.
Κοινωνική Ασφάλιση.
1. Καθένας έχει δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση ως δημόσιο αγαθό μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που εγγυάται την υγεία και εξασφαλίζει την προστασία στους τομείς της μητρότητας, της πατρότητας, της ασθένειας, αναπηρίας, καταστροφικών παθήσεων, ανικανότητας, ειδικών αναγκών, εργατικών ατυχημάτων, απώλειας της εργασίας, ανεργίας, γήρατος, χηρείας, απώλειας των γονέων σε νεαρή ηλικία, κατοικίας, καθηκόντων επιβεβλημένων από την οικογενειακή ζωή και οποιασδήποτε άλλης περίστασης κοινωνικής πρόληψης.
2. Το Κράτος υποχρεούται να εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα αυτού του δικαιώματος, δημιουργώντας ένα καθολικό και ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης με συλλογική, ενιαία, αποτελεσματική και συμμετοχική χρηματοδότηση από άμεσες ή έμμεσες εισφορές.
Άρθρο 114.
Η μη δυνατότητα οικονομικής εισφοράς δεν αποτελεί λόγο για αποκλεισμό των ατόμων από την προστασία του Κράτους.
Άρθρο 115.
1. Οι οικονομικοί πόροι της κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορούν να προορίζονται για άλλους σκοπούς.
2. Οι υποχρεωτικές εισφορές που καταθέτουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες για να καλύψουν τις ιατρικές υπηρεσίες και τα υπόλοιπα οφέλη της κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να τελούν υπό διαχείριση μόνο για την στήριξη της Δημόσιας Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης και υπό την επίβλεψη του Κράτους.
3. Τα εναπομείναντα καθαρά ποσά από το κεφάλαιο που προορίζεται για τη υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση συγκεντρώνονται με σκοπό τη διανομή τους μόνον για τους ίδιους σκοπούς.
4. Απαγορεύεται ρητά η χρήση των εισφορών, φόρων και λοιπών κεφαλαίων που συγκεντρώνονται για την Υγεία και την Κοινωνική Ασφάλιση, για άλλους σκοπούς.
5. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ρυθμίζεται από ειδικό οργανικό νόμο.
Άρθρο 116.
Εργασία.
1. Καθένας έχει το δικαίωμα στην εργασία και το καθήκον να εργάζεται.
2. Το Κράτος, προστατεύει την εργασία.
3. Το Κράτος εγγυάται τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, ώστε κάθε άτομο να μπορεί να αποκτά μία παραγωγική απασχόληση, η οποία να αντιστοιχεί σε ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και να του εγγυάται την πλήρη άσκηση αυτού του δικαιώματος.
4. Ο Νόμος λαμβάνει μέτρα που εγγυώνται την άσκηση των εργασιακών δικαιωμάτων των ασκούντων μη εξαρτημένη εργασία.
5. Η ελευθερία της εργασίας δεν υπόκειται σε άλλους περιορισμούς, εκτός από αυτούς που θέτει ο Νόμος.
Άρθρο 117.
1. Κάθε εργοδότης εγγυάται στους εργαζομένους του συνθήκες ασφάλειας, υγιεινής και κατάλληλο εργασιακό περιβάλλον.
2. Το Κράτος λαμβάνει μέτρα και δημιουργεί φορείς που επιτρέπουν τον έλεγχο και την προαγωγή αυτών των συνθηκών.
Άρθρο 118.
1. Το Κράτος εγγυάται την ισότητα των ανδρών και των γυναικών στην άσκηση του δικαιώματος τους στην εργασία.
2. Το Κράτος αναγνωρίζει την οικιακή εργασία ως οικονομική δραστηριότητα, η οποία δημιουργεί προστιθέμενη αξία και παράγει πλούτο και κοινωνική ευμάρεια.
3. Οι οικιακές βοηθοί έχουν δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, σύμφωνα με το Νόμο.
Άρθρο 119.
Η εργασία είναι κοινωνική πράξη και απολαμβάνει την προστασία του Κράτους. Ο Νόμος παρέχει τα αναγκαία για τη βελτίωση των υλικών, ηθικών και πνευματικών συνθηκών των εργαζομένων. Για την εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης του Κράτους θεσπίζονται οι ακόλουθες αρχές:
1. Κανένας Νόμος δεν μπορεί να θεσπίζει διατάξεις που αλλοιώνουν τον απαραβίαστο και προοδευτικό χαρακτήρα των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Στις εργασιακές σχέσεις υπερισχύει η πραγματική σχέση της επιφαινόμενης.
2. Τα εργασιακά δικαιώματα δεν επιδέχονται παραίτησης. Θεωρείται άκυρη κάθε ενέργεια, συμφωνία ή σύμβαση που συνεπάγεται αποκήρυξη ή πράξη αποδυνάμωση αυτών των δικαιωμάτων.
3. Όταν υπάρχει αμφιβολία γύρω από την εφαρμογή κανόνων ή συντρέχουν διαφορετικοί κανόνες ή υπάρχει αμφιβολία στην ερμηνεία ενός καθορισμένου κανόνα, τότε εφαρμόζεται ο ευνοϊκότερος για τον εργαζόμενο. Ο κανόνας εφαρμόζεται καθ' ολοκληρίαν.
4. Κάθε μέτρο ή πράξη του εργοδότη αντίθετα στο παρόν Σύνταγμα είναι άκυρο και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.
5· Απαγορεύεται κάθε είδους διάκριση για λόγους πολιτικούς ή ηλικίας, φυλής, φύλου ή θρησκευτικής πίστης, όπως και για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
6. Απαγορεύεται η εργασία στα παιδιά στους εφήβους.
7. Το Κράτος προστατεύει τα παιδιά και τους εφήβους από κάθε οικονομική ή κοινωνική εκμετάλλευση.
Άρθρο 120.
1. Το ημερήσιο εργασιακό ωράριο δεν ξεπερνά τις οκτώ ανά ημέρα ούτε τις σαράντα τέσσερις ώρες ανά εβδομάδα.
2. Το νυχτερινό εργασιακό ωράριο δεν ξεπερνά τις επτά ώρες ανά εικοσιτετράωρο, ούτε τις τριάντα πέντε ώρες ανά εβδομάδα.
3. Κανένας εργοδότης δεν μπορεί να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να εργαστούν υπερωριακά.
4. Το Κράτος, είναι υποχρεωμένο από το παρόν Σύνταγμα, να στοχεύει στην προοδευτική μείωση της ημερήσιας εργασίας εντός του κοινωνικού συμφέροντος και του πλαισίου που το καθορίζει και λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για την καλύτερη χρήση του ελεύθερου χρόνου προς όφελος της φυσικής, πνευματικής και πολιτιστικής ανάπτυξης των εργαζομένων.
5. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στην εβδομαδιαία ξεκούραση και σε διακοπές με απολαβές, με τους ίδιους όρους που ισχύουν για τις πραγματικές ημέρες εργασίας.
Άρθρο 121.
Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι οποίες συμφωνούνται και συνυπογράφονται από τα Συλλογικά Όργανα, εργαζομένων και εργοδοτών και οι οποίες ορίζουν τις ημερήσιες, εβδομαδιαίες ή μηνιαίες αποδοχές των εργαζομένων αποτελούν και τη νομική βάση εκδίκασής των από τα Δικαστήρια.
Άρθρο 122.
1. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα σε έναν επαρκή μισθό που να του επιτρέπει να ζει με αξιοπρέπεια και να καλύπτει τις βασικές υλικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες του εαυτού του και της οικογένειας του.
2. Κατοχυρώνεται η καταβολή ίσου μισθού για ίση εργασία.
3. Ο μισθός δεν μπορεί να κατασχεθεί και καταβάλλεται έγκαιρα και περιοδικά στο νόμισμα που κυκλοφορεί νόμιμα στην επικράτεια.
4. Το Κράτος εγγυάται στους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα έναν κατώτατο ζωτικό μισθό που επαναπροσδιορίζεται κάθε χρόνο, λαμβάνοντας ως αναφορά το δείκτη του κόστους ζωής.
5. Ο κατώτατος μισθός του εργαζόμενου, δεν μπορεί να είναι μικρότερος από το ένα όγδοο της χορηγίας του Προέδρου της Δημοκρατίας.
6. Ο κατώτατος μισθός του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να είναι μικρότερος του εργαζόμενου στον δημόσιο τομέα.
Άρθρο 123.
1. Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα σε κοινωνικές παροχές που να τους ανταμείβουν για τη μακρόχρονη υπηρεσία τους και να τους καλύπτουν σε περιπτώσεις απολύσεων.
2. Ο μισθός και οι κοινωνικές παροχές είναι άμεσα απαιτητές.
3. Κάθε καθυστέρηση στην καταβολή του μισθού, συνεπάγεται επιβολή τόκου, ο οποίος αποτελεί οφειλή και απολαμβάνει τα ίδια πλεονεκτήματα και τις ίδιες εγγυήσεις με την κύρια οφειλή.
Άρθρο 124.
1. Το Συνταγματικό Δικαστήριο εγγυάται τη σταθερότητα στην εργασία και περιορίζει κάθε μορφή μη δικαιολογημένης απόλυσης.
2. Οι απολύσεις που αντίκεινται στο παρόν Σύνταγμα θεωρούνται άκυρες.
Άρθρο 125.
1. Ο Νόμος καθορίζει την ευθύνη που αντιστοιχεί στο φυσικό ή νομικό πρόσωπο, στο οποίο προσφέρεται υπηρεσία μέσω ενδιαμέσου ή συμβαλλόμενου χωρίς να αποκλείεται η αλληλέγγυα ευθύνη αυτών.
2. Το Κράτος θέτει, μέσω του αρμόδιου οργάνου, την ευθύνη που αντιστοιχεί γενικά στους εργοδότες, σε περίπτωση εικονικότητας ή απάτης με σκοπό την αποδυνάμωση, τη μη αναγνώριση ή την παρεμπόδιση της εφαρμογής της εργασιακής νομοθεσίας.
Άρθρο 126.
Συνδικαλισμός.
1. Οι εργαζόμενοι, χωρίς καμία διάκριση και χωρίς προηγούμενη άδεια, έχουν το δικαίωμα να ιδρύουν ελεύθερα συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκείνοι θεωρούν αναγκαίες για την καλύτερη υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τους, όπως επίσης και να συμμετέχουν ή όχι σε αυτές, σύμφωνα με το νόμο. Αυτές οι οργανώσεις δεν υπόκεινται σε παρέμβαση, διακοπή των εργασιών τους ή διοικητική διάλυση.
2. Οι εργαζόμενοι προστατεύονται από κάθε πράξη διάκρισης ή παρέμβασης στην άσκηση αυτού του δικαιώματος.
3. Οι Πρόεδροι και τα μέλη της Διοίκησης των Σωματείων απολαμβάνουν σταθερότητα στην εργασία κατά την περίοδο και ανάλογα με τις συνθήκες που απαιτούνται για την άσκηση των λειτουργιών της.
4. Για την άσκηση της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, τα καταστατικά και οι κανονισμοί των συνδικάτων ορίζουν την εναλλαγή των μελών της Διοίκησης και των εκπροσώπων με μυστική-καθολική, άμεση ψηφοφορία.
5. Τα μέλη της διοίκησης του Σωματείου και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι που καταχρώνται τα οφέλη που απορρέουν από τη συνδικαλιστική ελευθερία για προσωπικό πλουτισμό ή συμφέρον τιμωρούνται, με ποινές φυλάκισης, άνω των πέντε ετών μη εξαγοράσιμη και χωρίς αναστολή.
6. Τα μέλη των Διοικήσεων των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων υποχρεούνται να καταθέτουν ετήσια ένορκη δήλωση των περιουσιακών τους στοιχείων στο Διοικητικό Συμβούλιο του οποίου είναι μέλη.
7. Τα μέλη των Διοικήσεων των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, δεν μπορούν να απολαμβάνουν οικονομικές απολαβές, αμοιβές, μισθούς και συντάξεις, πέραν αυτών που ορίζονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για όλους τους εργαζόμενους.
8. Τα μέλη των Διοικήσεων των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, δεν μπορούν να είναι μέλη
Διοικήσεων πολιτικών φορέων.
9. Ορίζονται ως Τριτοβάθμιες Συνδικαλιστικές Οργανώσεις: α) Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος. β) Η Γενική Συνομοσπονδία Υπαλλήλων Ελλάδος. γ) Η Γενική Συνομοσπονδία Αγροτών Ελλάδος και δ) Η Γενική Συνομοσπονδία Επιχειρήσεων Ελλάδος.
Άρθρο 127.
1. Οι εργαζόμενοι/ες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα έχουν δικαίωμα στην εθελοντική συλλογική διαπραγμάτευση και να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, χωρίς άλλες προϋποθέσεις από αυτές που ορίζει ο Νόμος.
2. Το Κράτος εγγυάται την ανάπτυξη τους και ενεργεί κατάλληλα, ώστε να ευνοεί τις συλλογικές σχέσεις και την επίλυση των εργασιακών συγκρούσεων.
3. Οι συλλογικές συμβάσεις καλύπτουν όλους τους εργαζόμενους που είναι εν ενεργεία κατά τη στιγμή της υπογραφής τους όπως και εκείνους που προσλαμβάνονται κατόπιν αυτής της υπογραφής.
Άρθρο 128.
Οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στην απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου